Een zoon op zoek naar z'n vader

- Ad en Vera feuilleton, afl. 57 -

Lieve pa,
Zo'n aanhef boven aan m'n brief staat misschien niet zo mannelijk, echter, zo voel ik het wel. Uw antwoord voelde als een soort thuiskomen. Soms wil je, dat dingen gezegd worden, of, dat het zwart op wit staat.
Onnoemelijk veel heb ik nagedacht over dat bekende verhaal uit de bijbel, over die zoon die vast z'n erfdeel opvraagt.
Met u vind ik het ook heel erg dat bijna een hele generatie massaal de kerk verlaat.
U schrijft dat u blij bent dat Dinie nog ter kerke gaat.
Erik, de oudste gaat niet meer. Daar hebt u verdriet over.
Zou het er misschien mee te maken hebben dat veel kerkdiensten niet meer passen in het stramien van deze moderne wereld?
Erik en ik hebben samen een redelijk contact. Maar ik zal er m'n best voor doen om de contacten die we hebben, wat meer aan te halen.

Ik vind het zo fijn pa, dat Vera me in mijn doen en laten heel veel de ruimte geeft. Ze claimt me echt niet alleen voor haar familie.
Ik geniet er van dat haar twee zoontjes me nu spontaan "pa" zijn gaan noemen. Moet u zich toch voorstellen. Ruim twee jaren geleden was ik nog vrijgezel en nu ben ik vader van drie kinderen.
Pa, in Vera is een groot reservoir van liefde verborgen.
Onlangs heeft ze zelfs haar vroegere schoonouders gebeld en hen daarna bezocht en ze heeft de kinderen meegenomen. Vooral na de geboorte van onze kleine Beatrijs realiseerde ze zich dat die beste mensen natuurlijk heel erg hun beide kleinkinderen misten. Trouwens, onze oudste vroeg ook naar hen.
Ik bewonder haar grote moed. Het is een uitvloeisel van ons christen zijn om op alle gebieden van ons leven steeds te blijven werken aan verzoening.

Ik bid er voor dat u zich die zekerheid van het geloof eigen zult maken. Dat ligt best wel gevoelig wanneer we over zo iets van gedachten wisselen. Vroeger verdiepte u zich nog al eens, zoals ze dat noemen, in "de oude schrijvers".
De geschiedenis van onze vaderlandse kerk heeft ook veel goeds gebracht.

In de protestantse kerk die Vera en ik in Bodegraven bezoeken hebben we een paar fijne vrienden leren kennen. Jan en Anneke heten ze en ze zitten als echtpaar in het pastorale team van de kerk.
Het is echt waar, het aantal mensen die onze kerk bezoeken, groeit.
Om die reden hebben ze ons gevraagd, of Vera en ik zouden willen overwegen, ook toe te treden aan de groep van mensen die nazorg geven in onze kerkgemeenschap. We denken er over na.
Eigenlijk is Vera nog een jong gelovige, maar, eerlijk pa, ik leer steeds heel veel van haar, in het bijzonder van haar fijngevoeligheid naar de mensen toe. U begrijpt dat we, bij zo'n verzoek, echt niet over één nacht ijs gaan.

Ik zie er naar uit wanneer we in een van de komende weekenden elkaar weer ontmoeten om samen wat bij te praten.
Een lieve groet van

Adriaan.


Vervolgens vouwde Adriaan deze handgeschreven brief en stopte deze in een enveloppe, plakte daar een postzegel op. En, nadat hij zijn overjas had aangetrokken liep hij naar de meest dichtbij gelegen brievenbus om daar z'n brief in te deponeren.