Een zoon schrijft zijn vader

- Ad en Vera feuilleton, aflevering 55 -

Beste pa,

Dat is echt heel lang geleden, dat ik u een brief schreef. De reden dat ik u nu een handgeschreven brief stuur, komt er op neer dat ik u graag wat beter wil leren kennen. De computer is nou niet echt uw ding, daarom stuur ik u een brief. Misschien kunnen we dat een paar keer herhalen, tenminste als u dat ook wilt. Over niet al te lange tijd wordt u vijfenzeventig jaar. En ik vind het een voorrecht dat we elkaar in deze turbulente tijd nog hebben.

Pa, er is echt een groot geluk in me wakker geworden, gedurende die twee jaren dat ik Vera heb leren kennen. Wat ik vooral in haar zo bewonder is, dat ze me eigenlijk nooit naar de mond praat. We zijn aan elkaar gewaagd, af en toe wel eens meer dan dat me lief is. Wanneer ze het niet met me eens is, dan zegt ze me dat gewoon direct, zonder bijbedoelingen.
Weet u, pa, een paar dagen geleden toen we zo met elkaar in gesprek waren, zei ze ineens tegen mij: "Lieve Ad, nu ik jouw vader zo een keer of zeven heb meegemaakt in Oudewater en tijdens visites zo hier bij ons, valt het me steeds meer op hoe veel jullie op elkaar lijken". Dat zei ze tegen me. Eigenlijk schrok ik er een beetje van.
Nee hoor, ik wil u niet beledigen. Want eigenlijk ben ik ook wel trots op u wat u zo allemaal in uw leven bereikt hebt.

Echter, wat me hindert, is, dat we nooit tot een grote mate van vertrouwelijkheid zijn gekomen. Misschien was dat wel iets waar ik eigenlijk m'n hele leven naar gehunkerd heb.
Die verschrikkelijke twee jaren tussen m'n zesde en m'n achtste jaar, toen ome Kobus me misbruikte om aan z'n eigen lustgevoelens tegemoet te komen, toen hebt u gelukkig ingegrepen toen u hem op een onverwachts moment betrapte. Gelukkig wel. Maar eigenlijk hebben we daar later nooit meer samen over gepraat. Met moeder ook niet. Dat was een taboe waarbij ik intuïtief aanvoelde dat ik dit moest laten rusten. Misschien ook wel omdat ome Kobus een broer van u was.

U bent er van op de hoogte, dat half jaar, dat ik bij een goede psycholoog een paar jaar geleden in therapie was. De gebeurtenissen van toen hebben we in gesprekken als het ware nog een keer herbeleefd waardoor ik los kwam van remmingen die me in m'n hele leven beperkten om oprecht spontaan te zijn wanneer ik bijvoorbeeld een leuke meid ontmoette. Trouwens, het hele gebied, wat met seksualiteit te maken heeft, dat was iets waar we binnen ons gezin nooit over praatten.

Ik snap heel goed, dat u ook in zo'n compleet andere tijd opgroeide, zoals dat er nu in de maatschappij van vandaag aan toegaat. Mensen zeggen alles maar tegen elkaar wat er in hun hoofden opkomt. Ik ben er dankbaar voor dat ik opgegroeid ben in een gezin waar m'n ouders respect hadden voor elkaar en waar eigenlijk nooit geroddeld werd over mensen.

U hebt het moeilijk gevonden toen ik rond m'n twintigste over ging naar een evangelische kerk. Pa, zo rond m'n achttiende leerde ik Youth for Christ kennen, en binnen die contacten kwam ik echt tot een persoonlijk geloof. En in die latere evangelische kerk kreeg ik meer de ruimte om dit met mijn mede gelovigen op die intense manier mee te beleven. Er was daar een veel grotere spontaniteit tijdens de eredienst. U vond dat maar zo zo en u was daar helemaal niet blij mee. Mama keek er anders tegen aan. "Laat die jongen toch..." zei ze eens.

Er zijn nog zoveel andere dingen die ik wel tegen u zou willen uitspreken. Wij hebben elkaar nog. Vera is blij met me, en, dat wil ik u graag zeggen, dat is mede dank zij de vorming die ik bij jullie thuis heb meegekregen.
Ik zie uit naar een brief van u.

Adriaan.