Als de kouwe kant je lief is.....

- Ad en Vera feuilleton, aflevering 53 -

"Ad....."
"Ja schat......"
"Had jij dat op het nieuws gehoord?"
"Lieverd, ik weet effe niet waar je naar toe wilt...."
"Nou, ik bedoel dat onze samenleving worstelt met wel een kwart aan verstoorde familieverhoudingen".
"O, bedoel je dat. Ja, dat is eigenlijk heel erg">
"Ik ben zo blij Ad, dat wij samen volop in een herstelfase zitten. Papa is een jaar geleden tot geloof gekomen. Mama en ik zijn als het ware, twee handen op één buik. In heel veel situaties voelen we elkaar zo goed aan".
"Schat, tof dat jij dit onderwerp aanzwengelt. Zelf prakkiseer ik af en toe over mijn vader en moeder, die, moet ik het zeggen, toch wel "ouder" worden. Moeder, die haar hele leven een beetje onder de plak van vader heeft geleefd, en..... eigenlijk nog steeds."
"Toch maakt je moeder geen ongelukkige indruk....."
"Nee, dat is zo ook niet. Ik denk zelf, dat ik de overdracht van geloof voor een groot deel aan haar te danken heb".
"Misschien heb ik dat ook wel, Ad. Net als jij. Mijn moeder was wat meer aan mijn pa gewaagd, dan zoals dat bij jullie is. Ze vond het uiteindelijk wel heel erg dat pa niet meer met haar naar de kerk wilde. Toen zijn wij als kinderen, ook afgehaakt."
"Schat, we hebben allebei zo onze godsdienstige erfenis, die allesbehalve volmaakt is. Mijn ouders zijn, zoals je wel weet, christelijk gereformeerd. Ze zijn nooit meegegaan in de grote protestantse gemeenschap die zich bundelde onder de paraplu van de P.K.N. In mijn kerk van vroeger was het gebruikelijk een sterk accent te leggen dat de vaders de leiders zijn binnen hun gezinnen".
"Wat hebben we beiden toch een heel verschillende jeugd gehad. Ik denk, dat ik in bepaalde opzichten, veel vrijer ben opgevoed als jij."

"Tsja Vera, eigenlijk heb ik heel goede herinneringen aan onze kerkgemeenschap van vroeger. Met een mooi woord noemen ze onze beleving: "bevindelijk". Natuurlijk werd je als baby gedoopt, maar de weg naar de beleving van het geloof is daar veel minder vanzelfsprekend als, zeg maar, als bij de vroegere gereformeerden. Om wederom geboren te worden, daaraan ging een hele worsteling aan vooraf. Moeder durft nog steeds niet zonder meer te zeggen, dat ze de zekerheid van het geloof helemaal eigen is. Bij mijn vader is dat net zo."
"Tsjonge Ad, wat ligt dat allemaal ingewikkeld bij veel kerkmensen.".
"Vera, daarom was ik heel bevoorrecht dat ik, wat als een Amerikaanse opwekkingsbeweging begon, Youth for Christ leerde kennen. Dat bracht me tot een levend geloof".

"Wat toch apart Ad, dat we in onze kerk in Bodegraven, minder dat hokjes-denken hebben. Zeg ik het goed? Zo noemen ze dat toch?"
Ad: - een diepe zucht - "Ja, zo wordt dat soms genoemd. Vera, lieverd, tot op heden ben ik een gesprek met m'n ouders over deze dingen altijd uit de weg gegaan. Met lede ogen zag vader het aan dat ik na m'n twintigste overstapte naar een evangelische kerk. Moeder had daar minder problemen mee. Ze zag dat ik opbloeide en daar was ze gelukkig om."
"Gaaf Ad, dat je me dit zo uitlegt. Misschien moeten we God wat vaker vragen, dat we in de komende jaren wat meer naar elkaar toegroeien Misschien houdt dat in, dat we ons samen wat meer toeleggen aan wat dieper contact met jouw ouders."
Wat lief van je Vera, dat je dat zo zegt. M'n hele leven heb ik een wat vage angst voor m'n vader gekoesterd. Ik zou willen dat dat anders wordt. Dat de kwaliteit binnen onze ontmoetingen "echter" worden.
Als je mij daar bij helpen wilt, meisje, wat zou ik gelukkig zijn, als God een verbetering bewerkstelligt in de relatie tussen mijn vader en ik."