Een vertrouwelijk gesprek (51)

De jongens waren al naar bed
en Beatrijs had haar laatste voeding voor de nacht
gekregen. Dit was het moment, zo rond negenen,
dat Ad en Vera weer wat tijd voor hen samen hadden.
Een kopje koffie zou er nog wel in gaan.

"Ad, lieveling, zou de Here God dat nou allemaal geweten hebben van Hans, dat hij als het ware "verdwaald" was in z'n eigen lichaam?"
"Je moet weten Vera, Hans heeft God nooit leren kennen. In zijn kern had hij geen houvast waar hij zich aan vast kon houden".
"Het was net of Hans leefde in twee werelden. Ook nu nog, na die geslachts veranderende operatie, heeft het er soms de schijn van, dat hij nog op zoek is."
"Ik ben blij Vera, dat hij het contact met ons niet uit de weg gaat".
"Er is een periode geweest dat jullie veel van elkaar hebben gehouden,
althans heb jij van hem gehouden. Denk je daar nog vaak aan terug?"
"Eigenlijk bij regelmaat, Ad. Vanuit een niet te definiëren schuldgevoel heb ik nog dikwijls de gedachte, dat ik hem heb laten vallen".
"Het lucht op, hè meisje, wanneer we hier zo samen over praten?
In jouw hart ben je heel erg trouw. Ik denk dat ik je wel begrijp. Ik zou er niet mee zitten wanneer we Joke nog wat meer naar ons toe zouden trekken, tenminste voor zover zij daar voor open staat. Ons samen is zo'n kostbaar evangelie toevertrouwd om dat naar de ander uit te reiken."

"De jongens blijven de weekenden altijd met veel plezier naar Amsterdam gaan. Voor hen is Hans, nee, ik bedoel Joke, een liefhebbend persoon gebleven."
"Dat is maar goed ook, hè? Bid jij af en toe nog wel eens voor haar?"
"Ja, Ad, eigenlijk vaker dan dat je misschien van me zou denken.
Ik zou er veel om geven, dat ze, net zoals dat bij mijn vader het geval was, ruim een jaar geleden, dat ze zich zou toewenden naar het Licht. Daar bid ik om Ad, dat ze Jezus zal leren kennen".
"Vera, je moet dat blijven doen. De bijbel leert ons, alles wat bij de mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God. Wanneer dat niet het geval zou zijn, dan hadden wij elkaar ook niet leren kennen."
"Helemaal met je eens, Ad. Ik vind het nog steeds het grootste wonder, dat, als het ware, geheel uit het niets, die eerste brief van jou op de mat lag. Vanzelfsprekend heeft het een paar maanden geduurd dat we geleidelijk een groeiende zekerheid kregen, dat ook God Zelf in onze kennismaking aanwezig was. Helemaal begrijpen zullen we het nooit".

"Wat ik zo in jou waardeer Vera is, dat het voor jou moeilijk is om geheimen voor jezelf te bewaren. Ik leer steeds veel van je, vooral omdat je zo transparant bent. Ik mag dan wel veel meer van de bijbel weten dan jij, maar elke keer sta ik perplex hoe je steeds de heilige Geest een grote plek in jouw leven geeft."
"Eigenlijk Ad, hoef ik er me niet voor in te spannen. Het gebeurt als het ware vanzelf. Dikwijls wanneer ik moe ben, fluister ik een paar keer: Kom heilige Geest, kom in mijn hart.
En dan lijkt het wel of binnen no time, die heerlijke wonderlijke vrede van God mijn hart vervult."

"Je kon het gelukkig toch allemaal trekken, die drukte van de laatste weken.
Wat hebben we een bezoeken gehad, hè? Ik ben blij dat ik wat extra dagen heb kunnen opnemen. Laten we vooral samen een gastvrij huis blijven, waar vrienden graag willen komen. En, misschien ook mensen, die hulp zoeken...."
"Ad, ik krijg de laatste dagen steeds meer het idee, dat het Gods wil is dat we samen veel gastvrijheid zullen betrachten. Ik kan er intens van genieten wanneer gasten graag bij ons aanschuiven."
"Ik ben zo trots op je, joh. Ik voel dat net zo, zoals jij dat onder woorden brengt...... Ik begin moe te worden...... zullen we maar........."