Een kist met juwelen

Ik was vijftien jaar toen ik een heuse kist met diamanten, of, zo je wilt, "juwelen" ontdekte. Ik groeide op in een gezin met vier kinderen, twee oudere broers en een jonger zusje. Tussen een elk van ons zit steeds vier jaren verschil. Dat was er de oorzaak van dat we onderling slechts spaarzaam contact met elkaar hadden. Ons gezin was min of meer een optelsom van zes losse individuen.
Echter, m'n vader was heel strikt dat er dagelijks twee maal aan tafel een perikoop uit de bijbel werd voorgelezen. Je onderging het als een van de goede gewoonten van een traditioneel christelijk gezin.

Tijdens m'n vijftiende levensjaar werd ik "geestelijk" wakker.
Het gebeurde van de een op de andere dag.
Die "oude" nieuwe vertaling uit 1951 van de bijbel veranderde in mijn beleving compleet als het ware in een boek vol met gouden letters.
Het was net als het manna uit de bijbel, ik hoefde het alleen maar te verzamelen. Omdat m'n vader eigenaar van een bedrijf was, zwierven er wel een stuk of zes schrijfmachines door het huis.
Ik wil niet zeggen dat ik het nu allemaal ging begrijpen. Dat doet er minder toe. Maar ik kwam compleet in de ban van de schoonheid van de Heilige Schrift. Want heilig en indrukwekkend was dat Woord, echt waar.
Tientallen A vijfjes typte ik over uit dat Boek met allemaal van die glinsterende edelsteentjes, zowel uit het Oude- als zowel uit het Nieuwe Testament.

Eigenlijk hoefde ik er geen enkele moeite voor te doen om keuzes te maken. Het ene bijbel vers was nog mooier dan de andere. Ik had er nou ook niet bepaald een systeem in. Ik werd alleen maar gefascineerd door al die woorden die een speciaal licht gaven. Al gauw had ik een stapeltje van zo'n twintig à dertig A vijfjes die ik dag en nacht bij me droeg en die ik las en herlas. Ik nam ze mee naar school, naar m'n kleine slaapkamer en ik waande me als een ontdekkingsreiziger die een schat van grote waarde had gevonden.

Voor dat ik er erg in had werd ik eigenlijk al snel een heel wereldvreemde schooljongen. Van m'n kornuiten op school was er geen die dit enthousiasme met me konden delen. Ondanks dat ik de schat in de akker had gevonden had dit tot gevolg dat de daaropvolgende tien jaren als de meest eenzame fase uit m'n leven verliep. God zij dank waren er hoogtepunten genoeg, daar niet van, maar het viel me tegen dat er zo weinig mensen waren die dat enthousiasme met me deelden.
De vreugde dat ik het Woord van God in m'n leven had ontdekt, dat is nooit meer weggegaan. Er gaat eigenlijk geen dag in m'n leven voorbij dat ik niet enkele van die kostbare juwelen door m'n hand laat glijden.