Door de politie "thuis" gebracht afl.37

Tijdens het telefonisch onderhoud dat Ad in de caféruimte met de politie had, was het enige dat hij door kon geven, het type van hun kampeerauto en het bijbehorende kenteken. Gelukkig dat het kenteken nummer nog wel in zijn aantekenboekje stond. Na twintig minuten kwam een politieauto met twee agenten aan bij het café en sommeerden Ad om bij hen in te stappen. Aan de beheerders van het café vroeg Ad of hij zijn elektrische fiets zo lang bij hen mocht stallen. Dat hoefde geen probleem te zijn.

Achterin de auto gezeten zat Ad te worstelen met z'n veiligheidsriemen, die hij maar niet dicht kon krijgen. Stel dat een politie hem zou aanhouden en hij had zijn veiligheidsgordel niet vast...... Hij verwonderde zich over de infantiele reacties die mensen, wanneer ze op de een of andere manier in de knel zaten, er op na hielden.
Tegelijk observeerde hij met bijna ingehouden adem de omgeving waar ze reden. Af en toe stopte de wagen, wanneer één van de agenten, meende iets bekends te hebben waargenomen.
De agenten vertelden Ad dat ze nu met twee patrouillewagens onderweg waren om ongeveer zeven campings in de directe omgeving na te gaan of op één van die campings een Mercedes Sprinter die ochtend was aangekomen.

Na weer een kwartier gereden te hebben ging de mobilofoon over en gaf de andere patrouillewagen het bericht door dat op Camperstop Messines een tourist werd vermist die rond het middaguur in het bezit van een elektrische fiets de camping had verlaten. Een dodelijk ongeruste echtgenote wachtte al uren op haar man.
De campingbaas had de agenten verteld dat het jonge stel net getrouwd waren en dat ze samen op huwelijksreis waren.
Het zal je toch maar gebeuren, op huwelijksreis.
Maar dat laatste, had één van de agenten die een beetje Engels beheerste, Ad maar niet verteld.
Tot z'n grote opluchting zag Ad nu heel snel veel punten van herkenning waar hij op de heenweg met z'n fiets langs gekomen was. Het ene na het andere. Hoe had hij toch zo dom kunnen zijn steeds maar door te blijven fietsen. En, zo stom dat hij z'n mobiel in de camper had achter gelaten.

Nog een kwartier rijden en de wagen reed het erf van Camperstop Messines op. Ad bood één van de agenten nog geld aan voor de gemaakte onkosten maar daar kwam niks van in.
Met een licht beschaamd gezicht sloot Ad z'n geliefde Vera in de armen.
Vera, die hem met stralende ogen bleef aankijken.
Haar Ad was terug gekomen. Vervolgens sloofde ze zich uit om de agenten van koffie te voorzien.
De dienstdoende mannen bleven ongeveer nog een half uur en voor hun vertrek duwde één van de agenten het opgeschreven adres "Camperstop Messines" in de handen van Ad.
"Voor het geval je nog eens op de fiets weer de weg op gaat....."