Ad en Vera op huwelijksvakantie (32)

De plaats Alvor ligt slechts een kilometer of vijftien van Portimao.
Na twintig minuten rijden vanaf hun standplaats in Portimao kwamen ze aan bij hun camping gelegen aan de Estrada dos Mentes.
Ad en Vera hadden een handige kampeergids uit Nederland meegenomen waarin, onder meer, zo'n honderdentwintig campings en camperstandplaatsen in Zuid Portugal staan beschreven.
De standplaats in Portimao kostte hen slechts drie euro en vijftig cent voor een overnachting en, tijdens het reizen in het voorseizoen kostte hun nieuwe camping in Alvor met alle faciliteiten slechts dertien euro.
Voor Ad was het rijden in een camper nog wel even wennen, vooral in een gebied dat nog vreemd voor hem was, maar hij leerde snel. Vera vond het al prima dat Ad het initiatief had genomen door achter het stuur te kruipen.

Door haar flinke hoogteverschillen leende Alvor zich nou niet bepaald voor het gebruik van hun elektrische fietsen.
De camping had een gezellig zwembad met heel wat zonnebanken.
Voor zwemmen was het water nog aan de frisse kant maar badgasten maakten wel gebruik van de zonnebanken. Met een temperatuur van ruim twintig graden en een lekker zonnetje was dat ook best te doen.
De camping was opgedeeld in kleine terrassen met veel schaduwmogelijkheden en een gezellig restaurant vlak bij het zwembad.
Na de inschrijving bij de receptie gingen ze samen maar eens op verkenning uit.

Op slechts een paar honderd meter verwijderd van de camping vonden ze al een royale supermarkt en na een kwartier lopen kwamen ze aan bij het centrum met de nodige bushaltes. In de vele smalle winkelstraten liepen al heel wat toeristen rond. Van de enkele honderden kleine winkels was ruim de helft helemaal gericht op de behoeften van alle buitenlandse gasten. Om haar gezicht wat te beschermen kocht Vera al vast een zonnehoed.
Weer een kwartier verder lopen bezochten ze de boulevard, gezellig met al die viskraampjes maar niet te vergelijken met die van Portimao.
Vanaf de boulevard konden ze via een houten vlonder het strand bereiken. Ze moesten dan wel weer zo'n vijftienhonderd meter door het duingebied verder lopen. Maar dat was dan ook wel de moeite waard wanneer je daarna op het strand stond en wat je te zien kreeg.

Vera dacht elk uur wel een paar keer aan haar beide knullen. Fijn dat haar vader en moeder deze veertien dagen op hen letten en voor hen zorgden.
Ook was ze er dankbaar voor hoe ze Ad, vanuit hun kinderlijke spontaneïteit, helemaal geaccepteerd hadden.
Vanuit een soort gevoel van deceptie had Vera nog heel veel de behoefte met Ad over al die voorbij gegane jaren te praten. Ze kon het niet zo maar wegstoppen. Het was voor haar een soort van herbeleven om het uiteindelijk die plek te geven waar deze gevoelens tot rust konden komen. En Ad werd nooit ongeduldig om Vera vanuit een soort gevoel van compassie aan te horen. Ook nu niet te midden van deze verrukkelijke omgeving onderweg naar het strand.