Ad en Vera; de kat op het spek binden 18

De weken regen zich aaneen en ondertussen hadden Adriaan en Vera al weer bijna zo'n negen maanden verkering. Het leek wel op zo iets als de draagtijd voor een baby die geboren wordt.
De adventstijd was aangebroken, begin december. De meeste weekenden bracht Ad bij Vera door. Het lag het meest voor de hand dat hij naar haar ging, te meer om haar beide jongens, Hans en Gert, die bij haar woonden.
Nee, ze woonden niet samen, dat nog niet.
De tweede helft van maart, volgend jaar, wilden ze gaan trouwen. Daar leefden ze samen helemaal naar toe.

Ad had met Jaap, de voorganger van de evangelische kerk waar hij bij was aangesloten, de laatste maanden meerdere keren een gesprek gehad.
"Jullie leven toch niet samen?"
"Eerlijk Jaap, we houden zo onze grenzen".
"Oké man, ik geloof je".
Hij had er begrip voor dat hij Adriaan op termijn kwijt zou raken voor de gemeente, die hij diende. Op de zondagen zag hij hem toch al bijna niet meer. Hij zou hem missen, vooral met z'n bijna tomeloze inzet. Op termijn had hij hem graag als diaken gehad.
Hij gunde het hem helemaal, de vrouw die hij had leren kennen.

Met ontroering volgde Vera het, hoe relaxed Ad met haar beide jongens om ging. Ze hadden hem helemaal geadopteerd als een soort nieuwe papa.

Een paar keer had hij ook Hans senior ontmoet, die eens in de drie weekenden de jongens haalde voor een lang weekend bij haar thuis.
Ze had nu de naam Johanna aangenomen. Joke werd haar roepnaam.
Die paar keer dat hij haar de hand schudde, leek zij best een aardige persoon. De eerste keer was nog wat onwennig.
Joke: "Vera verdient het dat zij zo'n fijne vent als jij leert kennen".
Adriaan kleurde lichtelijk, wat moest hij daar nou op zeggen.
Een fractie van een seconde...... elkaar aankijken: "Joh, wat hoop ik voor jou, dat jij de haven van jouw begeerte vindt".
Goh, wat gooide hij er nou toch weer voor een rare uitdrukking uit.
"Ik mis m'n jongens wel. Maar deze weekenden maken weer veel goed.
Het valt nog niet mee om een nieuw bestaan op te bouwen, maar ik denk dat het me gaat lukken."
Het was even bij die korte ontmoeting gebleven.
Ook de knullen hadden het geaccepteerd, hun vroegere papa "Joke" te noemen.
En daar gingen ze, met z'n drieën in de Audi, richting Amsterdam.

Adriaan en Vera vonden het best ook allesbehalve gemakkelijk om hun grenzen in acht te nemen gedurende hun verkeringstijd. Wanneer het aan Ad lag, zou hij morgen met haar willen trouwen.
Een oude tante gooide hem voor de voeten: "Je moet de kat niet op het spek binden".
De kat op het spel binden, wat een gekke uitdrukkingen had je toch. Maar hij wist donders goed wat ze bedoelde.