Uit de kast komen - 15 -

Zonder Ad zou Vera zich geen raad hebben geweten om steeds weer op een liefdevolle en evenwichtige wijze op de vragen van haar beide jongens in te gaan. Met behulp van de B.S.O., de buitenschoolse opvang, lukte het haar steeds dat ze haar baan bij Hensen kon aanhouden.
Hans, de oudste van de twee, had z'n ogen en z'n oren ook niet in de zak zitten. Nee, Vera was echt niet de enige, die met dit soort problematiek worstelde, zoals haar tijdens haar vroegere huwelijk was overkomen.
Jongetjes praatten ook onder elkaar.

Erik, die ook naar de B.S.O. ging wist Hans duidelijk te maken, dat z'n vader uit de kast was gekomen.
Hans: "Joh, doe niet zo gek, m'n vader heeft niks met kasten".
Erik: "Dat bedoel ik ook niet. Zo heet dat nou een keer".
Hans vond het maar gek. Wanneer iemand uit de kast komt, dan kon het niet anders dan dat ie daar eerst ingekropen was.
Wanneer dat zo zou zijn, had de moeder van het huis misschien wel per ongeluk de deur van die kast op slot gedaan.
Nou, dan zat je met een probleem.
Op slot, in de kast en je kan er niet uit.
Erik wist hem te vertellen dat er hopen mensen zijn die anders waren dan het gemiddelde.
"Die zitten in de kast en die moeten maar zien om er uit te komen".
Hans nam zich heilig voor in het vervolg voorzichtig te zijn met kasten.
Je kan eigenlijk nooit weten.
Dat gedoe wat z'n vader allemaal overkomen is, dat was echt niet leuk geweest.
Mama had soms ook van die uren, dat ze lang voor haar uit zat te staren.
Op zulke momenten kon Hans soms opmerken: "Mams, denk je er weer aan?"

Vera was de Hemel zo dankbaar dat Ad met regelmaat nu vaker bij hen over de vloer kwam.
Vooral gedurende de laatste vijf jaren had ze zich vaak zo intens eenzaam gevoeld. Nu het geloof in haar leven intrede had gedaan was ze zich bewust van geliefden met wie ze haar zorgen kon delen. Ook de band met haar moeder was nog nooit zo sterk geweest.
Uit de kast komen.........Hans junior wilde nu toch echt het naadje van de kous weten. Hoewel Vera van d'r zelf wist, dat ze best wel een aardig bijdehande tante was, voelde ze zich af en toe preuts genoeg dat ze er om verlegen zat hoe ze zulke ingewikkelde zaken aan kinderen moest uitleggen.

Vera had er een nieuwe Vriend bij.
Nee, ze bedoelde niet Ad. Ze had inmiddels heel wat uren besteed om de evangeliën te bestuderen, de verhalen over Jezus. En het bezoek van haar vrouwelijke dominee was ook niet bij die ene keer gebleven.
Wat wonderlijk toch, dat je je af en toe er heel sterk van bewust was, dat er Iemand bij je is. Dat gevoel was veel sterker dan alleen maar inbeelding. Vera ervoer dat als heel echt. Iemand was bij haar wanneer ze het altijd niet op kon brengen om op de juiste manier mama te zijn voor haar beide knullen die om toerbeurt haar bestormden met al hun vragen.
Vera had zelf ook zo haar vragen waar ze niet altijd zo maar een antwoord op wist.
Die Iemand was Jezus, op wie ze ten allen tijde kon vertrouwen.
Ze wist dat ze er nooit echt alleen voor zou staan.
Met een glimlach realiseerde ze zich dat ze zelf eigenlijk ook uit de kast was gekomen. De deur van haar ziel had ze jarenlang hermetisch op slot gegooid. Niemand was in staat om haar daaruit te bevrijden, alleen die Ene, die haar onnoemelijk lief had. Nu ze er zo over dacht, ervoer ze dat Hij heel dicht bij haar was.