Bukken om God te zien

Het is donderdagmiddag, als ik van mijn werk naar huis fiets.
Al enige tijd rijd ik het eerste gedeelte niet meer langs het (mij o zo geliefde water) maar door een lange laan met bomen. Ik weet de naam niet maar het zijn grote bomen, met grote bladeren.
In het midden is een rijbaan met verkeer en aan beide kanten een ventweg om de auto's van de bewoners een plek te geven. Tevens rijden wij fietsers daar midden door de stad.

Aan beide kanten tussen de rijbaan en de ventweg staat die lange rij met bomen. Die elke dag weer getuige zijn van de voortjakkerende auto's.
Vandaag zie ik ineens hoe mooi het zonlicht door de bladeren op de weg voor mij valt. Onafgebroken straaltjes zon die het bladerdak doorklieven. Prachtig!

Zoals ik wel eens eerder schreef over mijn fietstochten is het ook vandaag '0 graden'(een weersgesteldheid waarbij ik het niet koud noch warm heb). En dit draagt zeker bij waarom ik zo geniet van deze korte fietstocht naar huis. Het is een dag waarop je zo heerlijk kunt fietsen zonder moe te worden.

Na 10 minuten onder de mooie bomenlaan kom ik weer uit bij de Schie en ook die geeft z'n geheimen prijs. De wind vormt golfjes in het wateroppervlak en die reflecteren het zonlicht op schitterende wijze. Ik zie hoe de schaduw van een kastanje deze flikkering onderbreekt. Even verder zit een waterhoen op een vakkundig gefabriceerd nest, waarbij ze handig gebruik heeft gemaakt van een dode boom die in het water hangt.

Dan het hoge gras op de dijk, dat hier en daar wat platgeslagen is door de wind en de zwaartekracht die haar werk uitoefent op de lange grashalmen. Ze hangen over het fietspad, dat daardoor smaller is. Ze begeleiden mij het laatste stukje naar mijn huis.

Dezelfde avond las ik het volgende stukje uit het boek 'Christelijke spiritualiteit voor beginners' van Stephan de Jong.

'Meester waardoor kunnen wij God maar zelden ontdekken?' Na enig nadenken sprak de wijze: 'Mensen ontdekken God maar zelden omdat zij vergeten te bukken.' De leerlingen keken hun leermeester met verbaasde ogen aan. 'Bukken?' De leermeester knikte: 'Alleen wie bukt en weer leert kijken als een kind zal God ontdekken: in een bloem die ontluikt, een wond die geneest, een hand op de schouder. Mensen kijken meestal over God heen.'

En ik realiseer mij dat ik vandaag op mijn weg naar huis God heb gezien. Heel even bukte ik en was ik weer verwonderd als een kind.