Hoe wil je de geschiedenis in gaan ???

"Hoe wil je in de geschiedenis herinnerd worden?
De titel dwarrelt al een week in m'n gedachten
en na een heftige dag, een verjaardagspartijtje
met vier jonge meiden in de dierentuin in
Amersfoort, wil de titel landen.
Het voelt als een ei dat uitgebroed is.

Niks een titel voor een blog op een datingcommunity
wanneer de toekomst nog als een onbeschreven blad voor je ligt.
Hoewel, de werkelijkheid logenstraft de feiten.
Menigeen onder ons worstelt nog met de gevolgen
van een leven dat achter ons ligt, haar hoogte- en haar dieptepunten.

Toen wij (m'n vrouw en ik) gingen trouwen, hadden we een tweeërlei uitgangspunt. Tot onze trouwdatum, en ook nog lange tijd daarna, was ik tot over m'n oren op haar verliefd. Zij koos voor mij op grond van meer verstandelijke overwegingen, een huwelijk met een enthousiaste jonge vent, die het dienen van God als eerste prioriteit had gekozen.
Toen wij gingen trouwen hadden we beiden een pinksterervaring achter ons liggen. Na onze toewijding aan God werd ons leven radicaal veranderd vanwege de doop in - of "met"- de heilige Geest.
Naast m'n maatschappelijke carrière kwam ik er achter dat God me een gave geschonken had van profetische bemoediging.
Die van m'n vrouw, de gave die bij haar het meest prominent aanwezig is, is "barmhartigheid".

In de bijna vijftig jaren dat we getrouwd zijn, waren onze vijf kinderen er wel aan gewend geraakt, dat er veelvuldig allerlei slag van mensen gedurende kortere, of langere tijd, door ons gehuisvest werden. Dat gaf ook wel een avontuurlijk tintje aan ons huishouden.
Omdat we bij onze huwelijkssluiting elkaar trouw en bijstand toegezegd hadden, participeerden we in elkaars gaven en bedieningen.

Ik stond er niet compleet bij te juichen dat een Chinees gezinnetje, dat in Rotterdam op straat werd gezet, in ons huis werd opgenomen. We maakten een kamer in ons huis vrij en namen onze verantwoordelijkheid.
Een andere keer werd een hoog zwangere vrouw van Marokkaanse komaf, in het ziekenhuis gedropt. Haar man had haar in de steek gelaten.
M'n vrouw werkte toen daar op de kraamafdeling. Maatschappelijk werk stond met hun handen in het haar. M'n vrouw, die nogal praktisch ingesteld is, vond het prima, dat zij met haar baby in ons huis werd opgevangen.
Met één van onze zonen, die weduwnaar is, leven we in een soort van commune verband. Hoewel we twee verschillende eengezinswoningen bewonen, doen we bijna alles gemeenschappelijk. Z'n elfjarige dochter komt met haar vader twee keer in de week bij ons eten. Ons sociale leven stemmen we op elkaar af.

Voor m'n pensionering was ik twintig jaar lang eigenaar van een christelijke boekhandel. Vanwege de regio-functie van m'n winkel, leerde ik wel een paar duizend mensen kennen.
Ik moet er nog aan wennen dat dat aantal nu geslonken is tot een paar honderd. Het is nog steeds m'n eerste prioriteit mensen te bemoedigen met woorden en gedachten vanuit een bijbels referentiekader.
Onlangs hebben we een stukje grond gekocht, bedoeld als onze eeuwige rustplaats.
We maken nog steeds deel uit van een bruisend familieleven.
O, o, wat gebeurt er steeds veel.
Volgende week gaan we naar het afscheidsfeest van onze jongste zoon die met z'n vrouw en twee jonge kinderen God willen dienen in Brazilië.

Nee, ons leven is niet altijd over rozen gegaan.
We ervaren allebei wel heel veel dankbaarheid in onze harten, dat de Here God ons altijd bewaard heeft. Bij het klimmen der jaren is het bijna vanzelfsprekend dat je steeds meer als een "wij" gaat functioneren, dan leven bij de gedachte, "waar wordt ík beter van".
Hoe wil ik in de geschiedenis herinnerd worden?
Hoe zullen wij in de geschiedenis herinnerd worden?
Ook bij onze vijf kinderen met hun gezinnen, en die van onze Chinese pleegdochter met haar gezin, staat het dienen van God hoog in het vaandel.
Wij geven het stokje van de (christelijke) estafetteloop weer door.
Op hun beurt zullen zij dat stokje doorgeven aan hun kinderen.