Bezoek bij de dokter

De meeste energie gaat er bij mij in zitten,
wanneer er zich af en toe een frictie voordoet. Een voorbeeld:


Ruim twee jaar geleden genoten we in maart en april van een fantastische vakantie aan de kust van de Spaanse corda's. Ik stelde m'n gezicht nogal lang bloot aan de ultraviolette staling van de zon.
Later, een plekje op m'n jukbeen wilde maar niet genezen.
En drie maanden geleden bracht ik een bezoek aan onze huisarts.
Ze vond het niet verontrustend en tijdens twee daaropvolgende visites behandelde de assistente het plekje met stikstof.
IJs- en ijskoud; een beetje branderig.
M'n vrouw, die decennia lang verpleegkundige is geweest, vertrouwt het toch niet helemaal en merkt op dat "het plekje" groeit.
Met wat googelen ontdek ik "actinische keratose".
Tsja, dat verwoordt de klachten.
In het algemeen heb ik er zo wie zo een bloedhekel aan om naar een arts te gaan, ongeacht wie hij of zij ook wezen moge.
G.: "Zal ik met je mee gaan?"
"Okay".
Een paar jaar geleden vergezelde ik haar ook naar de huisarts.
Ik merkte toen wel, dat de arts het niet leuk vond dat we met z'n tweeën kwamen.
Begin mei, bezoek aan de dokter.
Met z'n tweeën stappen we de spreekkamer binnen.
Ik krijg een handdruk; m'n vrouw niet.
Ik vertel haar wat ik op m'n laptop bij elkaar gegoogeld had.
"Komt u omdat u dat zelf wilt, of, omdat uw vrouw u dat aangeraden heeft?"
Ik neem plaats op de behandelbank en ze laat haar licht (lampje) over m'n jukbeen schijnen.
Toch maar een verwijzing voor de dermatoloog.
"Wanneer u mij uw email-adres geeft, dan kan ik iets opstellen voor de dermatoloog."
Bij ons vertrek krijgt m'n vouw ook een hand van de dokter.

's Avonds, nog geen mail binnen gekomen evenmin als de daaropvolgende dag. Laat maar zitten.
Het mooie weer breekt aan en we gaan samen met ons campertje enkele dagen heerlijk uit, ergens op de Veluwe.
En met een zeer voldaan gevoel komen we het weekend weer thuis.
Er is nog geen mail binnen gekomen van de arts.
Bij de start van de nieuwe week: opnieuw naar de huisartsenpost.
De assistente verontschuldigt zich dat het erg druk was de laatste week.
Een paar dagen later, weer naar de huisartsenpost.
Een andere assistente; geen uitsluitsel.
Gisteren ging ik maar weer opnieuw naar de huisartsenpost
en maak een afspraak voor de volgende week voor de huisarts.

Wil je geloven, dat zulke akkevietjes me veel hoofdbrekens kosten?
's Nachts bid ik voor m'n huisarts en ook heel dikwijls zijn mijn gedachten niet al te vriendelijk.
Leven met de dialoog, of, ook wel een beetje: "Oorlog in m'n hoofd".