Hollen door Twente!

Ooit vroeg ik in een boekenwinkel of er ook boeken waren over triatlon, ik wilde zo'n boek kado doen aan Jan-Roelf. De verkoper zei me van niet. Vreemd, maar niet bizar, want triatleten zijn extreme sporters en misschien dus geen schrijvers? Of ik ben voor de gek gehouden? Nu hou ik wel van lekker sporten op zijn tijd en dus ga ik nu zelf maar een stukje schrijven over hardlopen. Trouwens, Herman zei tegen mij dat ik de maand gratis fitnessen gewoon kon aangaan zonder er een jaar aan vast te zitten. Dit bleek niet het geval te zijn daar. Ik legde vriendelijk en beleefd uit waarom ik tegen mijn banklimiet was aangebotst en dat ik me niet zonder achterom te kijken in schuld zou storten met een krabbeltje onder een jaarcontract. Dit werd natuurlijk geaccepteerd door de fitnessmedewerkster en ze moedigde me zelfs aan eerst mijn financiën op orde te krijgen.

Terug thuis zag ik mijn beide buren een praatje maken en opperde zelf dat ik dan maar hard zou gaan lopen. Dit werd aangemoedigd door hun. Ik kleedde me om en deed een rode fleece aan en de korte broek waarin ik het EK-bommetje gewonnen had. Toen ik weg rende zei Frans van drie huizen verderop 'en ga nu maar die 42 kilometer lopen hè?'. Ik antwoordde zoals mijn pa vroeger altijd deed met 'munkin besok'. Een soort self-fullfilling prophecy van 'van uitstel komt afstel'.

Ik rende hetzelfde als mijn 17 km-tje november vorig jaar en keek bij de spoorwegovergang verbaasd naar rechts waar ik de trein uit Duitsland aan zag komen. De nummerborden van de autos die langsreden moedigden mij aan. Bij de Euregioweg ging ik links. Ik was nog maar net begonnen dus ik heb veel voorbijgangers vriendelijk gegroet. Ditmaal ging ik niet rechts riching Lonneker maar ik besloot via de Midzomerweg langs het spoor te gaan en dan een iets bescheidener rondje te maken. Vlak voordat ik bij het bedrijf Beimer Meat kwam hoorde ik een zwaar geluid van een vrachtwagen. Ik keek om en verbaasde me dat het niet een Beimer Meat Truck zelf was. Nee, het was een cementwagen. Na enkele momenten kwam ik langs Beimer Meat en nu zag ik wel een vrachtwagen van hun mij tegemoet rijden. Ik rende verder en vroeg me even af of ik de Midzomerweg al gepasseerd was, maar ik zag even verderop toch nog die weg. Fijn!

Even een kuitenbijtertje over het bruggetje over de naar het zuiden afbuigende Euregioweg heen. Boven die weg keek ik even met een grimas naar links, zag daar twee autos en daarna naar rechts. Eigenlijk enigszins onzinnig want het is geen gelijkvloerse kruising. Naar beneden denderende dacht ik aan de grimas, of laten we hier rustig breedbekkikker-grijns zeggen, van Van Steenis van 1996. Maar pas achteraf!

Na het aflopen van de Oosterstraat langs het spoor ging ik bij het vrij nieuwe bruggetje links het spoor over. Een brommer kwam vanachter mij inhalen en ik maakte een bokkesprong om hem te ontwijken. Zodoende dacht ik 'even de weg oversteken en als een Nederlander rechts rennen'. Aan die rechterkant van de weg liet een man zijn kleine hondje uit, die ik als horde zag en sprong daar overheen. Bij het winkelcentrum van de Miro ging ik niet bij het hoofdkruispunt linksaf terug maar één weggetje eerder. De fietser- en loperonvriendelijke infrastructuur dwong mij ietwat enkele verkeersregels te overtreden. Gelukkig kwam er een groepje lachende wandelaars aan die mijn geweten susten. Het stoplicht bij de Oosterstraat stond over honderd meter op groen dus ik zette ietsje aan, alleen kwam daar Oranje en ik vertraagde weer. De warmte steeg me naar de kop en ik had eigenlijk geen zin om daar een paar minuten te sur-placcen dus ik ging maar links richting FC Het Centrum. Bij hun rotonde ging ik rechts en meanderde door de woonwijk terug naar de Stroat. Een man met een grijze snor was zijn auto aan het wassen en ik groette hem vriendelijk. Hij groette me terug, erg fijn.

Net weer terug op de Stroat kwam een brommer langs me heen zetten. Dit sloeg behoorlijk op mijn longen en veroorzaakte een grimas op mijn gezicht. Toen ik langs de Zwarteweg kwam dacht ik 'en dan te bedenken dat ik bij mijn aanvangs hardloopopstarttrainings hier op de helft was en dan over een soort drempel heen moest'. Relatief moest ik toen inderdaad verder, absoluut gezien gelijk en relatief mocht ik nu minder ver! Hoera, wat is het toch fijn om Glanerbrug binnen te komen hollen! Ik besloot helemaal naar de Duutse grens door te rennen maar ditmaal niet eroverheen maar de laatste weg naar links. Zodoende kon ik Bertus' huis in het rondje scharen. De deur van de woning tussen hem en het ing. pr. v. Adolfine (zie vorige blog) stond open! Net zoals ik eerder dacht 'laat ik maar niet gaan buurten bij de Appie', dacht ik nu ook 'leuk, een gastvrij symbool maar sportiviteit gaat boven gezelligheid'. Waarschijnlijk ben ik hier te bekrompen. Thuis aangekomen tikte ik aan bij de Appiezegels-D op mijn voordeur. Daarna wandelde ik nog een klein rondje om ons rijtje rijtjeshuizen heen en maakte de selfie die nu door niemand leuk gevonden is nog.