Lachen na een ongeluk

Koester jij de wens om ooit nog eens te leren skiën en snowboarden? Ik kan het je van harte aanbevelen. Elk jaar overwin ik mijn hoogtevrees opnieuw, om met een rotgang van 15 km per uur de berg af te sjezen. Kicken!

De laatste keer verliep mijn eerste afdaling uitzonderlijk goed. Ik was een paar kilootjes lichter en had een goed board onder m’n hoeven, dus het was gaan met die banaan. Na al die jaren kende ik het skigebied op m’n duimpje. Daarom wist ik precies waar ik goed mijn rug kon breken. Mijn board hapte sneeuw en ik klapte met mijn snufferd in de witte poeder, sloeg over de kop en belandde met mijn ruggengraat op iets hards (waarschijnlijk een stuk ijs). Au!

Daar lag ik dan, met mijn armen en benen gespreid in de sneeuw, te bang om te bewegen. Tijdens het hyperventileren had ik gelukkig de helderheid van geest om te controleren of mijn tenen en vingers het nog deden: check! Verder bleef ik liggen waar ik lag. Een Funky boarder achter mij had gezien hoe ik tevergeefs de piste probeerde te verwoesten en seinde de rest van de groep in. Al na 15 minuten was de pistedienst ter plaatse. Ze toverden me om tot banaan en hesen me in de helikopter, die me naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis bracht.

In totaal heb ik vier hele dagen plat gelegen in dat ziekenhuis. Dat lijkt misschien niet veel, maar de tijd kroop letterlijk voorbij. Na twee dagen kwam de hoofdarts met me praten. Hij vertelde me dat ik gewoon mocht lopen. Wat?! Een andere, jonge arts had mij verkeerd geïnformeerd over mijn letsel. Ik ben nog nooit zo hard naar de wc geschuifeld voor nummer twee. Want hoe moet je poepen als je niet mag bewegen?

Hoewel ik de stunt niet graag overdoe, bewaar ik mooie herinneringen aan die periode. Ik werd overspoeld met lieve berichtjes van familie, vrienden en mensen die ik amper kende. Het is ontzettend mooi om te beseffen hoeveel mensen aan je denken en om je geven. Voor mij was dat een extra motivatie om er ook voor mijn naasten te zijn.

Ik heb ontzag gekregen voor mensen die wekenlang in het ziekenhuis liggen. Mijn buurman Manfred (zie foto), ergens tussen de 70 en 80 jaar, was goed gezelschap. Hij vertoefde al een paar weken in het ziekenhuis, maar was steeds opgewekt en levenslustig. In gebrekkig Duits maakte ik dagelijks een praatje met hem. Hij moest heel hard lachen toen ik plotseling mocht lopen van de arts. Het eerste wat hij deed, was zijn vrouw bellen om het haar te vertellen. Ik vond het prachtig.

Inmiddels ben ik 100% hersteld. Volgend jaar sta ik gewoon weer bovenaan die berg. Ik wil me niet laten weerhouden door het risico op pech, anders kan ik met heel veel andere dingen ook maar beter meteen stoppen. Maar ik ga wel een rugbeschermer aanschaffen