Kwart voor 8 maandagavond, sta ik voor de deur van Y., met een map in haar hand stapt ze de deur uit en neemt ze plaats in mijn mini-Ferrari. “Heb je er zin in?” vraag ik altijd. Meestal antwoordt ze met “Nou nog niet echt”. Gelukkig ken ik haar al wat langer en draait ze halverwege de avond altijd wel bij.
Maandagavond is de vaste oefenavond van onze 7-koppige kerkband. Een zeer divers gezelschap waarin ik de rol van bassist en manager op me neem. De anderen zullen mij niet bestempelen als manager, maar meer als noodzakelijke zeurder. Ook prima, zolang de afspraken maar worden nageleefd, ben ik dik tevreden.
Y. is zangeres in de band en samen met onze zanger G. vormt zij het dynamische duo. G. is naast zingen veel bezig met mensen afbranden. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik daar ook wel een handje van heb. Elke repetitie begroeten we elkaar door op ‘tactische wijze’ een opmerking te maken over elkaars gewicht, en de avond kan beginnen.
De officiële afspraak is 20:00 speelklaar. In de praktijk lukt dat niet zo vaak, want gitarist S. en pianist E. zijn vrijwel nooit op tijd. Ook al komt S. te laat, ze zal zeker niet harder gaan rennen om klaar te staan. Nagels knippen, oude snaren stemmen en veel, veel praten, voordat er überhaupt een liedje gepinkeld kan worden. Bananenman E. doet wel z’n best om op tijd te komen, maar een genetische afwijking in de familie maakt dit onmogelijk (tenminste, dat is wat ik denk
). De meeste muzikanten betreden de oefenruimte (de kerk) met een map, muziekinstrument of andere muzikale attributen. E. daarentegen neemt een banaan mee.
T., de drummer komt meestal wat later vanwege werk. Een typische drummer, denk ik; lekker z’n eigen ding doen en zeker geen suggesties doen over zijn spel. Dan is er nog M., onze klarinettist a.k.a. Toeter. Ze kan prima kwijlen in d’r instrument, maar er gaan weinig avonden voorbij dat we niet met z’n allen even hard lachen om de vaste valse noot van de avond. Eenmaal ingespeeld, is er niks aan het handje.
Niemand weet wanneer de formatie van de band ooit is begonnen, maar we maken zeker al 7 jaar samen muziek. Soms sta ik er wel eens versteld van dat we het zolang met elkaar uithouden. Flinke discussies, dreigen met opstappen, vergiftigde pasta, etc. het maakt niet uit; uiteindelijk maken we er altijd wat moois van. Misschien is het wel omdat we allemaal hetzelfde doel hebben ‘De Heer dienen’ en wij allemaal bij elke dienst hopen dat mensen worden geraakt door ons spel. Wat mij betreft, de beste basis om een band op te bouwen.
