In memoriam

Ik bedel om woorden
en ik bedel om licht.
En om kaarsen aan te steken.
Allen die het hoorden
verwonderden zich.

Twee maal in één week een uitvaartdienst is wel wat veel van het goede.
M'n vrouw en ik zijn de laatste maanden volop in gesprek hoe wij onze uitvaartdienst geregeld willen hebben. Zij kwam op het lumineuze idee, beïnvloed door het boek "De Uitvaartplanner", dat een boekenkastje voor mij een passende emballage zou zijn. Daar ga ik in mee.

Tijdens zo'n dienst als vandaag zing ik hartstochtelijk de liederen mee en onderga de ontroering daar van. De beste broeder die vandaag ten grave werd gedragen had tijdens z'n leven dolgraag een lieve vrouw willen leren kennen. Het ontbrak hem aan de praktische know how. Maatschappelijk heeft hij het ook niet gehaald. Een legertje hulpverleners hielpen hem het leven dragelijk te maken. Menig uur heb ik met hem door gebracht. Ik wilde hem nooit pushen.

Het kleine gebouw van de aula puilde uit van de bezoekers die afscheid van hem wilden nemen. De beamer liet tijdens de voordienst een aantal prachtige schilderingen passeren, die hij gemaakt had. Z'n vader schilderde ook. Vanuit z'n artistieke geaardheid schreef hij ook gedichten. Tijdens z'n leven ontweek ik hem menige keer. Wat moest ik nog zeggen?
Een paar maanden geleden hadden we nog een keer goed contact.

Tijdens de vele herinneringen vond ik het ontroerend dat zijn vader in diens schriftelijke nalatenschap hem liet weten hoeveel hij voor hem betekend had en dankbaar was voor alle zorg die een zoon voor z'n vader kan betekenen.
Zonder al die hulpverleners was hij zelf niet in staat structuur en vastigheid aan zijn leven te geven.
Toen ik enkele dagen geleden van z'n overlijden hoorde, was m'n eerste gebed: "Heer, ik bid U dat hij mag wennen aan het glorieuze licht dat van uw nabijheid uitstraalt."

Dank zij Gods genade heb ik veel voor m'n vrouw en kinderen mogen betekenen. Elke keer hielp Hij mij om niet passief aan de zijkant te blijven staan. Hij hielp me ook steeds om elk spoor van veroordeling weg te nemen betreffende die allen die niet in de prijzen vielen. Opgegroeid in een calvinistisch gezin is de neiging om hen die deel uit maken van m'n omgeving, te beoordelen maar al te nadrukkelijk aanwezig.
En dan kom je terug van de afscheidsdienst. In de auto laat je samen alles nog eens de revue passeren.

Wat ben ik dankbaar dat onze Jezus een getrouwe barmhartige hogepriester is die zich het lot van de zwakke aantrekt. Dat deed Hij al toen Hij op aarde rond wandelde en dat, des te meer, nu Hij in de hemel is opgenomen.
Zo was de uitvaartdienst van deze morgen toch nog, al met al, een vreugdevolle gebeurtenis. "Bevorderd tot heerlijkheid" zouden ze bij het Leger des Heils zeggen.