Mijnheer, hebt u pijn?

Afgelopen week werd ik bijna compleet geveld door een hardnekkig verkoudheidsvirus.
Gisteren nog met m'n vrouw een uitvaartdienst met begrafenis bijgewoond.
Vanmorgen kwam gelukkig m'n energie beetje bij beetje weer terug.
Ik overzag m'n lijstje nog weer eens van alle dingen die ik zo nodig nog zou moeten doen.
M'n vrouw: "Ik ga boodschappen doen in het dorp. Ik neem de fiets mee. Ik heb geen sleutels bij me; doe de deur niet op slot."
Na een paar telefoongesprekken realiseer ik me: "Ik moet hoognodig m'n hemelse vader over allerhande zaken en dingen en personen op de hoogte brengen". En met dit mooie weer, wat kun je beter doen dan een flinke wandeling maken.
Ik trek m'n rode jack aan met aan de voor- en achterzijde:
BIDDEN HELPT. Wat is er meer relaxed dan om buiten met je Vader te praten!
Onderweg bij de slootkant staan een paar bankjes. Met m'n mobieltje op zak is er niets fijner dan even te bellen met m'n jongste dochter uit Den Haag. Vol verve vertel ik haar nog over één van m'n avonturen tijdens onze laatste vakantie.

Op de terugweg..... ik had inmiddels een aardig eind gelopen, zie ik links voor me aan de kant van de weg een vrouw m'n richting op kijken.
In haar spontaniteit roept ze me toe: "Mijnheer, mijnheer,.... hebt u pijn?"
Licht verbouwereerd dacht ik eerst, ze wil met me praten n.a.v. van m'n opzichtige jack "BIDDEN HELPT".
In een flits realiseer ik me ook dat deze dame buiten het gemiddelde valt. En gelijker tijd ben ik ontroerd door haar oprechte bezorgdheid.
Ik ontken dat ik pijn had. Me even niet bewust dat ik na een lange tocht onwillekeurig trek met m'n rechter been, terwijl ik dat beetje pijn dan maar negeer.
Aarzelend zeg ik: We worden allemaal ouder...."
De dame: "Sorry, hoor....."
En ik: "Bedankt voor je bezorgdheid".
Ik was zo ongeveer aan het eind van m'n gebeden gekomen, bijna thuis en nog ontroerd over die lieve spontane dame die me vraagt:
Mijnheer, mijnheer.... hebt u pijn?