Thuisgebracht door de politie.......

Woensdag, de 23e september, was voor mij echt een rampendag.
In de vroegte, zo rond half negen verlieten we onze standplaats Portimão aan de kust, richting Sao de Bartolomeu Messines, het binnenland van de Agarve. De reis leek veelbelovend naar een plek "midden in de natuur" De kennismaking met de Hollandse campingeigenaar verliep allerhartelijkst, een joviale mijnheer die enkele jaren geleden met z'n echtgenote een camperrustplaats in de Algarve begonnen was. Het leek wel of we de hof van Eden binnen reden, zo liefelijk was de camping daar gesitueerd.

Aan het begin van de middag wilde m'n vrouw een poosje rusten en dat betekende voor mij een uitgelezen moment het naburige dorp te bezoeken, enkele kilometers van onze plek verwijderd. Op de fiets met niet meer dan een notitieboekje en pen om aantekeningen te maken wanneer de route dat noodzakelijk zou maken. Onderweg naar het dorp nam ik steeds zorgvuldig de omgeving op. Ik vond de route zo eenvoudig dat van aantekeningen maken er niet van kwam.

De tijdschriftenkiosk had geen Telegraaf en ik kocht voor de terugweg vier appels voor 65 eurocent. Na tien minuten fietsen was ik het dorp uit. Ik wilde niet langer blijven; m'n vrouw zou zich nodeloos ongerust maken.

Inmiddels stond de zon te branden aan de hemel. Toen ik het dorp verliet, passeerde ik een kruising die naar een autoweg leidde.
Hè, ik kan me deze kruising niet echt herinneren.
Ik reeds onder de hoge gewelven door van een tolweg.
Vreemd, had ik daar op de heenweg ook door heen gereden?
Misschien wel, ons geheugen werkt vaak zo selectief.
Na nog enkele kilometers gefietst te hebben, verwachtte ik een korte tunnel, die onder een autoweg door liep. Daar had ik op de heenweg door gereden en toen dacht ik nog: "Onthoud dit!"
Het tunneltje kwam maar niet. En, soms leek het, of ik weer iets van de route herkende.

Na nog enkele kilometers gefietst te hebben, vroeg ik aan een mijnheer bij een huis, de weg naar de camping. Dat was ook het enige wat ik wist: "een camping". Ik wist geen naam, geen adres, helemaal niets. M'n mobiel had ik thuis gelaten en ik sprak geen woord over de grens. Gelukkig, de mijnheer wist van een camping en wees me zo goed als mogelijk was, de weg. Oh, dat voelde aan als een opluchting.

Met een dankbaar hart reed ik de afslag in, de camping tegemoet. Heuvel naar beneden, heuvel op..... heuvel op, heuvel af. Maar, vreemd, de weg kwam me steeds minder "bekend" voor. Ik zocht een appel op om m'n dorst te lessen. M'n tong kleefde aan m'n gehemelte. Een toenemende ongerustheid maakte zich van me meester. Ik was verdwaald in een vreemd land. Ik kon me niet legitimeren en ik had geen adres waar ik vandaan kwam. Inmiddels was de tijd enkele uren verstreken. M'n vrouw zou zich nu echt ongerust maken.

Ik probeerde de man terug te vinden, die me de weg gewezen had. Ik zag wel een andere oudere heer, vriendelijk, maar hij had geen idee. Weer op de fiets. Wat moet ik nu?
Ik draaide m'n fiets om en zag deze mijnheer inmiddels met z'n vrouw voor hun huisje staan. Z'n schat van een vrouw gaf me een paar loppen water, uitgedroogd als ik was. Weer op de fiets.....
Hè, daar..... een cafeetje. Op de heenweg had ik ook cafeetjes gezien.
Ik moet drinken, en.... vragen naar de weg. Ik bestelde een cola. Een andere bezoeker hielp me actief om m'n probleem te begrijpen, maar ja, wat moet je wanneer je geen adres hebt waar je naar toe moet. Ik was zo op van de zenuwen dat het me amper lukte m'n colaatje op te drinken.

Weer op de fiets. Trappen, trappen, trappen, weer een heuvel op terwijl de zon genadeloos aan de hemel brandde. Ik voelde me zo verschrikkelijk zielig en dood en doop op van vermoeidheid. Ik dacht: "Je bent stom ook...." Weer terug naar het cafe. Alles om me heen werd daas, ik kon eigenlijk geen meter verder rijden. In het cafeetje deed iedereen z'n best. Een dame van het personeel vond in haar mobiel vijf adressen van campings in de omgeving. Ik herinnerde me geen van de vijf..... totdat ik vroeg: "Bel alsjeblieft de politie....."

Een half uur later arriveerden twee aardig ogende agenten. Het enigste wat ik hen kon vertellen dat de eigenaar van de camping een Hollander was en dat 33 VS SV het nummer was van onze camper, Een kwartier heen en weer praten. M'n vrouw moest inmiddels wel dodelijk ongerust zijn. De agent verbond me door met de politiecentrale voor nadere informatie maar dat schoot ook weinig op.

Wat ik niet wist..... thuis op de camperplaats.
"Waar blijft ie nou?
Na enkele uren: "Zou er wat gebeurd zijn?"
Overleg met de eigenaar. Wanneer hij om zes uur nog niet is op komen dagen, dan gaan we zoeken.
M'n vrouw zocht alle noodzakelijke spullen bij elkaar, wanneer ze overijld de camper zou moeten verlaten wanneer Willem Anne een ongeluk zou zijn overkomen en ze naar een ziekenhuis zouden moeten, of.... erger....
Enkele minuten later reed een auto met twee agenten het terrein van de camping op. M'n vrouw zag de auto naderen en de gedachte schoot door haar hoofd: "Oh God, laat het niet waar zijn....."

De agenten vertelden haar over haar man die de weg was kwijt geraakt en hulp had ingeroepen bij de politiepost. Ze stonden in een mobiele verbinding met een ander agententeam, die de nabije campings afstruinden. Om een lang verhaal kort te maken....
Aan het eind van de middag brachten twee politiemannen me "thuis".
M'n vrouw sloot me in haar armen en zette gauw een pot koffie voor de agenten. Ik was thuis gekomen en dankte de hemel voor bewaring.