Het bed ligt vol kleren, toiletspullen, papieren, boeken en rugzakken.
Het bloed stroomt onrustig door mijn lijf. Ik kan mijn kont niet in de geliefde zwarte stoel, met uitzicht op eeuwenoude beuken, laten zakken of gedachten laten me opspringen. Buiten vind ik hazelnoten. Ze liggen op het pad en op mijn terras. Ik loop een laatste ronde hard. Harder dan gister. Mijn loopschoenen laat ik thuis. Ik schuif een briefje onder de deur van mijn buurman, om hem te groeten. Mijn dochter staat aan de deur. Ze brengt me naar het station. De rugzakken zijn zwaar. Ik wankel. Letterlijk of figuurlijk
maar blijf overeind.
Alles moet op het laatste moment. Gister moest ik verjaren. Taart halen en samen opeten met lieve bezoekers. Ik moest werken en slapen op het werk, vergaderen. Meedenken. Afronden. Nix vergeten. Mails beantwoorden. Onbeantwoorde mails nogmaals versturen. Nix vergeten. Mijn dochter zegt dat de gaskraan dicht moet. Dat doe ik nooit. Ik hoor verhalen over vergeten maaltijden, die zich weken later hebben getransformeerd in stinkende, weerzinwekkende, bewegende substanties.
Nix vergeten. Hoe laat gaat de trein? Inchecken zonder printer. Met Basma uit Istanbul contacten. Bakr verwelkomt me via facebook. Hij woont in Dahab.
Langzamerhand heb ik overal ter wereld mensen die ik eerder ontmoette.
Alles moet mee voor 3 verschillende reizen. Non stop. Een heet land, een land waarvan ik niet weet wat het weer doet, en als laatste naar de Betuwe, Nederland, ook ongewis. Ik prop mijn rugzakken vol. Ik behang ze met schoenen, petten en toilettassen. Als ik even later uit de auto stap en mijn rugzakken op mijn rug laad ben ik blij dat ik strax een deel achterlaat in het westen. Voor reis 2 en 3.
Morgen reis ik naar Egypte. Dat lijkt dichtbij, maar de reis is lang. Ik trein naar Amsterdam, vlieg vandaar naar Istanbul. Verblijf uren op dat vliegveld; een tussenstop die niet te voorkomen was. Uiteindelijk vlieg ik door naar Sharm el Sheik in Egypte. Midden in de nacht kom ik daar rond half 2 aan. Als het goed is staat er een auto die me de woestijn doorvoert naar Dahab. Wanneer ik aankom ben ik zo'n 15 uur verder. Misschien blijft er nog een stukje nacht over om te slapen.
Aankomen in Dahab. Ik heb er een backpackerskamer. Twee jaar geleden was ik daar ook en had ik ook zo'n kamer. Ik dook er in de Rode Zee. Dat was zo ontzettend mooi dat ik weer wilde gaan.
Ondanks, ondanks... Veilig en onveilig kwamen af en toe langs. En bijna liet ik me beïnvloeden.
Ik denk aan de vraag: ' Is de wereld een veilige plek om te wonen?' Dus hakte ik de knoop door en boekte het vliegtuig.
Veilig en onveilig liet ik vallen. Ze brengen alleen onrust. Geen veiligheid.
Inmiddels heb ik er zin in. Reizen, aankomen, ontmoeten, de zee, de woestijn, typische witte huizen.
En duiken!
