Phoesss poespoespoes phoesss / summerblog

Ik beland er middenin. 'Phoes poespoespoes phoess.'
Ze lopen overal en roepen: 'Phoes poespoespoes phoess....'
Ze duwen bosjes en struiken uiteen, dringen tuinen binnen, gluren door ramen en roepen: 'Phoes poespoespoes phoess.'
Het zijn stoere jongens en mannen, net terug van de voetbaltraining; gespierde kuiten, sportbroekje, trainingshirt. Ze zweten en roepen: 'Phoes poespoespoes phoes....' Het zoemt door de wijk, als zomeravondzang.

De zon schijnt. Ik heb gezwommen in het meer en kom aangefietst met natte haren.
Daar staat ze, op de stoep voor haar huis, hulpeloos, verdrietig en behuild. Het lege mandje bungelt slap aan haar arm. Ze draagt een dunne witte jurk. De zon schijnt op het lange blonde haar. Ze lijkt op een huilende engel.
Ik rem, hoor het verhaal, zie haar tranen en knuffel haar.
Even later stort ik me in het koor van de phoes poespoes zangers.
Zelf staat ze genageld aan de stoep, roerloos, niet tot bewegen in staat. Iedere keer als ik langs kom staat ze daar: het lege mandje slap aan de arm. De zon verlicht haar.
Het doet me denken aan drama op lokatie.

Hij zoekt ook en roept: 'Phoes poespoespoes phoess.'
Even nadat ik aangekomen ben, geluisterd en geknuffeld heb, voeg ik me bij het koor om samen met hem te roepen en te zoeken. We gaan een paadje achter het huis in, kijken in het konijnenhok, tussen tomatenplanten en onder de buxushaag. Ik zeg: 'Poeh... al die stoere jongens en dat gephoes poespoes. Ik krijg er kriebels van.' Maar hij zucht, kijkt benauwd en bezorgd.

De voetballers zijn er zat van. Ze hebben zich uitgesloofd op het veld en de buurt ontregeld door phoespoes te zingen. De een na de ander druipt af voor een douche of een biertje. 'Veel succes.'
Wij blijven achter en gaan uiteindelijk het huis in.
Die is onherkenbaar. Overal zijn kasten leeggeplukt en uitgehaald. De inhoud ligt in wanorde op de vloer. Alle duistere hoekjes lijken in paniek en grote haast doorzocht. Alsof poes zich klein opgekrult tussen studiegidsen, schoenen of sportkleren zou leggen. Alsof ze zich tussen koppen en in pannen zou verstoppen, zich verschuilen in de bezemkast of de douche. In het bed gaan liggen, tussen de hoes van het dekbed kruipen of onder de kussens van de bank. Blijkbaar is het allemaal niet gebeurt.
Het mandje wordt op de grond gezet. Wanhopig zijgt ze ernaast.
Ze gaat haar moeder bellen.

Even later komt moeder, ze springt uit de auto. Vader rijdt door en parkeert. Moeder rent het huis binnen en valt haar om de hals. De snelheid verbaast me. Een uurtje geleden zaten ze nog met de boot midden op het IJsselmeer. Het is zomer en waterweer. Maar opeens zet het telefoontje hen aan tot razende spoed. Ik begrijp het niet en hij ook niet, maar hij heeft mijn genen en opvoeding in zijn lijf en zij heeft hun erfenis meegekregen. In zulke situaties wordt dat duidelijk.

Ze gaan de buurt beplakken met foto's van poes.
'Vermist: mijn poes, beloning 200 euro.'
Even later loop ik ook te plakken. Hij doet ook mee. We verdelen de straten. Ik plak poes op lantaarnpalen, bushokjes en op de stoep. Ik gooi haar in brievenbussen. Je kan er niet omheen.

Ik ben alweer in mijn eigen huis als het telefoontje komt.
Ik spring op mijn fiets en rijd terug, voor het geluk en de glimlach, van haar en van hem.
Zij heeft zich genesteld, met poes in haar armen.
De laatste zonnestralen dringen het huis binnen.