Heb je gevoel voor richting?

Ik zelf heb absoluut geen gevoel voor richting. Ik mis het tweede kootje van m'n linker duim. Bij het ouder worden vond ik dat maar wat gemakkelijk om het verschil tussen links en rechts te weten. Deze week kampeerden we met onze kleindochter van tien ergens op de Utrechtse heuvelrug. Met drie fietsen in en achterop de camper reden we weg. Zodra we ergens aankomen vind ik het steeds verrukkelijk om de omgeving te verkennen. Met een beetje geluk vonden we nog een boerencamping, die nog plaats had voor kampeerders, in Overberg, een heel klein dorpje.

Gewapend met een goede wegenkaart gaan Julia en ik op weg. Ik bestudeer zorgvuldig m'n routekaart en rij prompt een kilometer de verkeerde richting in. Julia vraagt om een ijsje. Uiteindelijk vinden we de dorpskern van Overberg, echt een minidorpje van misschien vijfhonderd inwoners. Ik ontdek zelfs twee heel kleine minikerkjes, waaronder een oud gereformeerde gemeente. Helaas nergens een verkooppunt voor ijsjes.

Oma heeft de eerste dag hard nodig om weer wat op krachten te komen. Inmiddels was ik er achter gekomen dat Renswoude, een groter dorp, het dichtst in de omgeving ligt. In de middag, terwijl oma op de stretcher een lange dut doet, geef ik Julia voorzichtig te kennen dat ik haar een uurtje alleen laat omdat ik de weg naar Renswoude wil verkennen. Ik heb buiten de waard omgerekend. Met het vooruitzicht op een ijsje wil Julia maar al te graag met me mee. Ik wil een briefje voor oma achterlaten maar Julia neemt m'n initiatief over en schrijft een briefje voor oma, dat we uit fietsen zijn. Ik geniet van haar kordate handschrift.

Bij elke t-splitsing hanteer ik zorgvuldig de routekaart totdat we bij een rotonde komen, die onder anderen toegang biedt tot de Dorpsstraat van Renswoude. Na nog een kilometer fietsen zie ik aan m'n linkerkant een ijssalon. We kunnen wel kiezen uit acht verschillende smaken ijs. Ik kies voor iets dat in de buurt komt van bosbessen en Julia kiest na lang aarzelen voor vanille. Met aan de rechterkant een paar oude dametjes strijken we neer op het terras, genietend van onze ijsjes. Een kwartier later stappen we weer op onze fietsen, richting camping.

Bij de rotonde aangekomen meen ik zeker te weten dat ik de eerste afslag rechts moet nemen. Ik verbaas me over de drukke verkeersweg waarop we ons bevinden. Na anderhalve kilometer fietsen vermoed ik dat ik de verkeerde afslag heb genomen. Julia weet het ook niet. We fietsen terug naar de rotonde. Op de routekaart zie ik dat we een bepaalde straat moeten nemen maar ik ontdek nergens een naambordje. Ik kan kiezen uit vier verschillende straten en ik kies voor de meest waarschijnlijke. Ik merk dat Julia moe wordt, maar we zetten door. Bij een splitsing van wegen ontdek ik dat we weer totaal verkeerd gereden hebben. Er zit me niets anders op om weer terug te fietsen naar de bekende rotonde. Met het drukke verkeer om ons heen vraag ik Julia voor me uit te fietsen zodat ik haar goed in de gaten kan houden. Haar humeur wordt er niet beter op.

Bij de rotonde aangekomen bestudeer ik zorgvuldig de laatst overgebleven straat en tot m'n opluchting zie ik het naambordje van de Emminkhuizerlaan. Hè, hè, er is hoop. Dertig minuten later zijn we weer op de camping.

Eén van m'n lievelingsteksten uit het oude testament is Jesaja 30:21 waar we lezen (Groot Nieuws vertaling): Als je naar rechts of naar links gaat, zul je achter je een stem horen: "Dat is de weg, volg die."