Ik ontmoet je bij het altaar

Ik had dat allemaal vroeger nooit zo helemaal begrepen.
Je trouwt bij het altaar.
Je doet elkaar in Gods aanwezigheid een heilige gelofte.
"Dat liefde en trouw mij nooit zullen verlaten"....
Wat was ze mooi met haar geheel zelf ontworpen bruidsjurk.
Er was nog nooit een ander in haar leven geweest.
De ambtenaar van de burgerlijke stand had het over donkere wolken en zware tijden. Ik kan me geen woord van z'n toespraak herinneren.
Zij wel. Zij dacht: "Die man heeft zeker een zwaar huwelijk".
De dag na alle plechtigheden, op het station in Amsterdam,
lukte het haar iets te eten.
De eerste vijftien jaren zijn we wel zes keren verhuisd.
Ondanks alle barrières volgde ze me.
En nu wonen we al weer dertig jaren in hetzelfde huis.
Onze haren zijn een beetje grijzer geworden. Nog altijd draagt ze haar lange haren als een sierlijke kroon om haar hoofd.
"Dat liefde en trouw u niet verlaten...."
Er zijn genoeg dieptepunten geweest.
Maar de genade van God was altijd groter.
Door de jaren heen is ons huis altijd een toevluchtsoord geweest
voor mensen die tijdelijk een duwtje nodig hadden.
Dat hebben we altijd vanzelfsprekend gevonden.
Je leeft tenslotte niet alleen maar voor je eigen geluk.
Kinderen kwamen en kinderen zwierven uit.
Te midden van de dynamische tijden waarin we leefden,
veranderden we mee.
Echter, onze heilige gelofte voor het altaar, bleven we nakomen.
Niet dat hat altijd makkelijk was.
Door de jaren heen heeft ons leven aan diepgang gewonnen.
Je praat ons niet zo gemakkelijk ondersteboven.
Het leven is nog altijd boeiend.
Ja, met het ouder worden ga je andere accenten leggen.
Maar de reis blijft avontuurlijk.
"Een drievoudig snoer zal niet spoedig verbroken worden".