Wat pelgrims 's nachts doen

Vannacht sliep ik in een klein dorp waar je alleen kon slapen of in slaap vallen.
Er stonden een paar huizen. Een kerk met dichte deuren. Een bar met tralies voor de ramen. Een snelweg spleet de huizen. Er was geen mens op straat. Achter muren blaften honden.

Toen ik bij de alberque aankwam wapperden vochtige rode en blauwe regencapes onder een afdak aan wasrekjes. Een man deed een zakelijke intake. Volgens de info was het een buurtvereniging die de herberg uitbaatte. Een klein gebouw met 1 douche en 2 wc's voor alle gasten. Ter plekke besloot ik niet te douchen. Op een bankje in de intakeruimte die ook dienst deed als keuken en praatruimte zat een dikke man bijna naakt in een blauw/wit gestreepte onderbroek te wachten op zijn douchebeurt. Anderen hadden hun douchespullen alvast in plastic tasjes in een rij gezet.
Ik stonk. Ik rook mezelf. Het zal me een zorg zijn. Pelgrims horen te stinken. Het is een teken van ontbering en minimalisme.

Ondanks dat het een kleine herberg is pasten er veel pelgrims in. Er waren 2 slaapkamertjes en stapelbedden met drie etages. Vier stapelbedden per kamer. En verder was er 1 laddertje voor alle bovenste bedden. Op de grond kon nog een matras bijgelegd en degene die daar sliep bediende het laddertje. Een doordacht systeem.
Ik sliep tussen 2 mannen. Als beleg tussen een sandwich. Boven mij sliep Paul, onder mij sliep een man die volgens Paul 'snurkte als een wilde'.

Mijn kamertje zag er gezellig uit toen iedereen zijn slaapzakken, kleren en rugzakken had uitgerold. Tegen een uurtje of 9 dook men de bedden in. Het zijn ijzeren bedden met hier en daar een beetje roest. Een plaat van hardboard als bedbodem bedekt met een dun matrasje van een kleine 5 centimeter. Niet klagen dacht ik, pelgrimeren is ontberen.
Het bed kraakte bij iedere beweging. Rustig en stil liggen, dus. Mijn bovenbuurman klom zonder laddertje omhoog. Ik draaide oranje oordoppen van de hema in mijn oren. Ze staken een stukje uit mijn oren, maar meer pelgrims doen rare dingen. Ik zag blote benen met spataderen en een nachthemd met bloemetjes. Ik deed gauw mijn slaapmasker voor mijn ogen en ging slapen.

Halverwege de nacht gebeurde het.
Ik schrok wakker van een trein die door het slaapzaaltje raasde. Het geluid kwam van onderen. Het drong dwars door de bodem van het bed. Het ging ook nog es rechts en links om mijn bedbodem heen. Al die geluiden baanden zich een weg dwars door de oranje hema oordoppen. Op naar mijn geluidsontvanger. Die sloeg uit.
Het was de man onder mij. De snurker. Hij ging tekeer als een locomotief die optrok naar volle toeren, afremde en weer optrok. En dat in een kleine slaapzaal. De lucht trilde en vibreerde. Het speelde zich allemaal direct onder mij af. Dertig centimeter lager schatte ik.

Ik ging uit bed, struikelde over Carlos die op het matras op de grond lag, rolde over rugzakken en andere obstakels. Ik dook de wc in om na te denken. Daar besloot ik de man in zijn neus te knijpen. Dat kan soms helpen, wist ik.
Met een geel zaklampje scheen ik de man in zijn gezicht en kneep in zijn neus. Hij schudde zijn hoofd, draaide zich naar de muur en was stil. Ik ging weer tussen hem en Paul op mijn etage liggen, draaide me ook naar de muur en viel bijna in slaap.
Maar toen startte de man de locomotief weer. Ik gilde bijna. De man trok op en remde. Ik bewoog heftig in bed. De man bewoog ook en trok weer op. Ik pakte mijn kussen draaide me met kop en kont in de andere richting en legde mijn voeten boven het hoofd van de man. Het geluid kwam nu wat gedempter binnen.

Langzamerhand werd het tijd om op te staan. Half 6 in de morgen begint het gestommel van opstaande mensen. De snurker zette de locomotief stil en stapte uit.
Die morgen met thee en stokbrood klaagde Paul dat ik vreselijk onrustig sliep. 'Het is niet te harden boven jou,' zei hij. 'Het bed bewoog als een schip op woest water.'
Ik vertelde hem dat er een trein rondraasde onder mij.
De snurker zat erbij. Hij nam koffie en lachte.