In de wolken

Volgens Julio is het een pad voor alpinisten. Als de zon schijnt kun je dat pad nemen, maar dan moet je wel goed getraind zijn. Het kost een uur extra en is erg steil . Hij gebaart met zijn hand bijna loodrecht omhoog. Dat lijkt me wat. Ik denk dat hij overdrijft.

Julio is hospitaleros van een pelgrimsherberg in Irun.
Na een complete dagreis treinen, bussen en vliegen, met avonturen en omzwervingen, beland ik rond een uur of 8 's avonds in de herberg van Julio. Hij legt uit hoe het allemaal werkt op de Camino Del Northe. Hij is vriendelijk en behulpzaam, ik krijg chocola, koekjes, een bed en adviezen over de weg. Als ik de volgende morgen afscheid neem, krijg ik een omhelzing en tips over herbergen na Irun. Ik vraag of het bewolkt of zonnig wordt, vanwege de alpinistenroute, maar dat weet hij niet. Ter plekke beoordelen is zijn advies.

Ik loop om 7 uur richting de Jaizkibel, de berg voor de echte bergbeklimmer. Volgens de gids splitst het pad na een kapel: 'Rechts steil omhoog voert de route voor 'alpinistas'. De eerste klim is zeer zwaar, maar wordt op het vervolg over de heuvelige bergrug van de Jaizkibel met een heerlijk uitzicht beloond.'
Het weer is goed dus ik ga klimmen. Inderdaad heftig en zwaar maar ik loop en klim. Rustig voorwaarts gaan is belangrijk weet ik. Ademhalen.
Het weer is goed. Ik bereik een top. Het uitzicht naar landzijde is indrukwekkend. De zee zie ik niet, ze hangt in de wolken.
En dan gebeurt het: hoe meer ik stijg hoe meer wolken.
De landzijde verdwijnt ook in de wolken. Zomaar. Het gaat snel.
En langzamerhand verdwijn ik ook in de wolken.

Ik loop. Ergens aan de noordkust van Spanje. Over een bergrug.
Het is koud. Vanuit zee is de wind opgestoken en waait flarden wolken het land in. Het is mistig. Ik zie de weg nauwelijks. Het waait zo hard dat ik soms bang ben van de berg te waaien. Ik trek mijn regenjas aan. De wind waait wolken in druppels tegen me aan.
Ik zie niet waar ik heen ga. Af en toe vind ik een pijl. De weg gaat over rotsen die langzaam nat en glad worden. Ik klim en klauter over stenen en volg het rotspad. Het voelt nogal riskant.

Ik denk aan doel en proces. Het doel, hier en nu op de Jaizkibal, is onzichtbaar. Het zicht is niet meer dan 10 meter. Ik volg het pad, ik volg het proces, dat wat zich aandient.
Soms is het pad bijna onzichtbaar en moet ik ter plekke beslissen waar ik ga en wat ik doe. Vooruitzien is er niet bij. Soms neem ik risico's.
Ook in mijn leven is het doel vaak onzichtbaar en moet ik iedere x weer bedenken en beslissen wat op mijn pad komt, risico's nemen.
Dan is het overgeven en loslaten.

Na uren daal ik af. Langzaam verdwijnen de wolken.
Ik loop. Ik ontmoet medepelgrims. Het voelt vertrouwd, medepelgrims op de weg. Ik ken er al een aantal. Ik vind het leuk. Mooi. Ik geniet.
Dankbaar dat ik de Camino Del Northe loop.
Prachtig. De route voor 'alpinistas.' Zelfs als het mistig is vind ik de weg..
Met een glimlach ga ik.
Ik voel me in de wolken met deze uitdaging.