Regel een date met een Appie-caissiere

De vrijgezel achterin de acht~erin de dertig (niet eeuwig dus, hoopt 'ie)

Het is dan weliswaar zo dat ik al een klein decennium niet meer gok in het casino. Maar de kennis ervan komt zeker nog van pas! Zie regel 60.

In een andere tijd van het jaar of op een ander moment van de avond fietste ik ooit de bocht naar rechts over de Lonnekermolenweg. Destijds keek ik naar links en zag daar tot mijn verbazing de grote beer op de kop. "Droom ik dit? Het lijkt hier wel Indonesië! Het was ook wel een rare avond, dit kan er nog wel bij!" dacht ik toen. Echter toen ik na de bocht weer eens een keer naar links keek zag ik ineens een erg schrikwekkend grote grote beer wel zoals wij hem gewend zijn. Dát was de grote beer, die andere was de kleine.

Gisteravond had ik mijn partij vrij snel gewonnen omdat Louk zijn dame weggaf. Na de partij ging ik naar buiten en zag ik een mooie zonsondergang. Ik ging terug naar binnen en bleef nog een tijdlang hangen op de club om andere partijen te zien verlopen. Na een tijdje besefte ik dat dat wat dom was omdat mijn licht van de fiets het niet deed. Bij het repareren ervan door Jan, dat lastige klusje met de wielnaaf waar ik me geen raad mee wist, was dát dan wel gerepareerd, maar het licht gesloopt. Rond elf uur fietste ik daar weer bij de bocht naar rechts en zag de grote beer. Alleen nu kon ik de kleine beer niet vinden. Er was geen maan en zonder licht die het helemáál niet doet als je ook nog eens niet fietst, was de sterrenhemel wel heel indrukwekkend. Net voordat ik de moed verward opgaf omdat ik ook niet kon beredeneren waar de kleine beer moest zijn wilde ik weer op mijn fiets stappen maar zag ineens een vallende ster richting het oosten. Ik wenste dat ik, en ik aarzelde toen heel even tussen twee meiden, dat ik Denise weer eens mocht zien!

De afgelopen week was ik acht keer bij de Albert Heijn geweest voor mini-boodschapjes en was zij daar iedere keer niet. Op sommige dagen was ik dubbel geweest alleen op woensdag was ik er niet. Zal je zien dat ze juist dan werkt. Maar toch, ik ging vandaag weer naar de Appie! Van tevoren had ik het al wel verwacht. Zo'n vallende ster zie je niet iedere dag, je wens wordt dan echt wel vervuld en ik voelde al zenuwen in mijn buik terwijl ik met schuldgevoel voor de verloren kinetische energie van de auto's vóór hun het zebrapad overstak. Toch zag ik haar niet terwijl ik de Albert-Heijn naar binnen in keek. Ontgoocheld liep ik door naar het plastic inzamelpunt en mikte daar de plastic zak met plastic in. Weer terug in de winkel bij het draaideurtje keek ik karakteristiek naar links. Nee, ze is er toch echt niet. Nou ja. Ik pakte een mandje en liep de groenteafdeling op. Ik zag Georgi in zijn burgerkleding in plaats van het Albert Heijn uniform waar ik hem altijd in zie. Terwijl ik keek naar wat zo'n Albert Heijn medewerker zelf nou koopt zag ik Denise! Zij het niet Denise twee maar Denise één! Ze stapelde mandjes bij de ingang. Ik dacht dat het lot de wens zo in vervulling had laten gaan, dat ik Denise één zou zien en niet Denise twee. Ik accepteerde dat lot en zou háár de vraag gaan stellen. Ze vluchtte echter voor me weg toen ik een paar stappen haar richting in deed door behendig over het draaideurtje te stappen.

Gelukkig kreeg ik nog een tweede kans bij haar bij de snelkassa waar ik eigenlijk geen recht op had om af te rekenen omdat ik twaalf artikelen had in plaats van minder dan acht wat daar toegestaan is. Gelukkig maakte Denise daar geen punt van. "Goedemorgen", zei ze heel koel en klantvriendelijk. "Goedemorgen", zei ik zenuwachtig terwijl ik trillend op mijn benen stond. Ik wilde het vragen maar het lukte niet. "Heb je misschien een bonuskaart?" vroeg zij en niet ik de mij benauwende vraag. "Eh, ja, hier.." "€17,75 alsjeblieft". Mijn pinpas deed het niet dus ik bonkte er voorzichtig met mijn vuist op. De automaat pakte hem nu wel en ik tikte de code in terwijl de volgende klant alweer links van mij stond te dringen. Nu dus niet in staat de vraag te stellen liep ik naar de andere kant van de kassa en trok ik mijn meegenomen AH-plastic tas uit mijn jaszak. Denise hielp de volgende klant en legde de boodschappen van haar rechts van de mijne. De vergeetachtige volgende klant zei dat ze een plastic zak wilde. "Ik heb hem er al bij in gedaan!", zei Denise terwijl ze een pizza scande. Nadat ik de boodschappen in de tas had gedaan taaide ik af en ging maar hangen bij de bloemetjes en wachtte op een momentje alleen met Denise tot die onrust veroorzakende andere klanten weg waren. Dat moment kwam heel snel.

Vastberaden stapte ik op haar af.

"Denise?", vroeg ik. Ze keek me even met argusogen aan. "Denise, mag ik je wat vragen?". "Wil je wat vragen?", zei ze terwijl ze haar ogen neer sloeg en naar links liep. "Ja, lijkt het je misschien leuk om naar de Efteling te gaan met mij? Ik heb met Albert Heijn zegeltjes kaartjes gekocht." "Nee", zei ze vrij kortaf. Auw! Om het blauwtje wat lichter van kleur te maken deed ik een zogenaamde deux-colonne-gok. Grote kans om te winnen maar als je verliest kost het je dubbel! "Vind je daar niks an of zo?", vroeg ik op een bevestiging-vragende manier. "Nee, daar vind ik niks an.". Gelukkig! Ze vindt de Efteling niets an en mij misschien toch wel!. "Oh", zei ik teleurgesteld en liep de Appie uit. Buiten de Albert Heijn kwam helaas te laat dus het idee waar ik op terug kon vallen weer op in mijn hoofd. Ik had haar moeten vragen of ze naar "Gooische Vrouwen 2" wilde gaan als alternatief!

Denise vond mij echter niet leuk.

Terug op het Redemptoristenpark kwam een oud mannetje verontwaardigd op me af. "Ze wil niet geloven dat er een schot in zit, in die nieuwe schuurtjes!". De vrouw begon ook tegen me te praten en ik werd helemaal tureluurs van de twee druk rebbelnde Twentenoârn. "Nou, laat maar even zien dan, dat schot!", zei ik maar uit wanhoop. De man liep met me mee de vrouw met haar rollator achterlatend en liet me zien dat er twee deuren in de nieuwe schuurtjes zaten en dat ze steeds tussen twee huizen stonden. "Zie je nu wa!", zei de man driftig gebarend. De vrouw kwam er aan rollateren. Tja, er moet haast wel een schot in zitten in die schuurtjes, dacht ik en zei dat maar tegen het oude dametje "Hij heeft gelijk! Er zit een schot in!". De bewoonster van het huis met het betreffende schuurtje kwam nu ook naar buiten en het Twentenoârn-trio rebbelde nu dat de stukken er vanaf vlogen. Het oude mannetje wilde heel erg graag een erkentenis van de vrouw hebben dat hij gelijk had en vroeg dat nog twee keer heel luid. Nadat ze het erkende achtte ik mijzelf weer op de hoogte van het reilen en zeilen in de buurt en maakte me met een 'aju' snel uit de voeten terwijl ik mijn vrije hand in de lucht stak.

Nadat ik een deel van dit verhaal aan Eelco gestuurd had besefte ik dat zijn zoontjes vandaag of morgen jarig waren. Ik keek snel op de verjaardagskalender en zag dat het morgen was. Jammer dat 'ie dan net één dag te laat aankomt waarschijnlijk met de zondagse rustdag. Ik heb me verslikt, máár, ik stuur hem natuurlijk alsnog. Ik vond wat lollige verjaardagskaartjes maar vond ze iets te volwassen voor twee jonge kinderen. Ach, vorig jaar had ik Ivo een omeunig volwassen kaart gestuurd, maar dat drong even niet tot me door. Ook vond ik een kaartje waar zelfs '6 jaar' op stond! Hoe oud zijn ze geworden? Ik vond een geboortekaartje van Sascha en toen ik wist dat ik warm was even later, na de laadjes goed doorgekeken te hebben, ook die van Bram en Ivo. Vijf jaar worden ze. Dan ga ik wel even kaartjes halen bij de Prismare of zo. Op de fiets en ik zag dat het intussen van straalblauwe hemel een mooie half bewolkte lichtblauwwitte lucht was. "Dat is een teken dat God aanwezig is!" wist ik en ik bedacht me dat ik net zo goed naar de Albert Heijn kon gaan. Zeer waarschijnlijk is Denise twee daar nu wel. Zal het? Nee, of toch? Als God er is, is zij er ook! Ik zetten mijn fiets neer en keek daar al, ruim links voor de ingang door het raam. Wel heb ik ooit! Ze is er! Nu was ik ineens héél wat zenuwachtiger dan vanochtend. Denise twee uitvragen is wel heel wat moeilijker dan Denise één! Maar als één kan, kan twee ook! Het gevoel dat het me zou lukken ontketende een wervelachtig gevoel in mij van al vervulde verwachtingsspanning! Ik stormde snel langs het hekje de Appie door naar het kaartenrek toe en keek maar zag alleen kaartjes voor volwassenen. Ik moest me haasten want voor je het weet is Denise twee weer snel weg, gevlucht voor mij! Dat had ze al één keer eerder gedaan. Normaal gesproken had ik twee kaartjes gekocht om verschillende karakters bij de tweeling te veroorzaken, maar nu nam ik door mijn knieën gezakt er maar eentje die heel laag zat, een fietster met balonnn! Goed genoeg voor een man met haast!

Gelukkig, ik zou bij háár afrekenen! Ik stond in de korte rij van de achterste kassa. De kassa links van haar ging ook open. "Hier kan ook hoor!", zei een blonde caissière. Gelukkig stond ik net goed dat ik niet hoefde te 'profiteren' van tijdsbesparing door deze snelle extra kassa. De man voor mij rekende af en ik bleef een beetje aan het begin van de band staan, zwijmelend kijkend een tijdje naar Denise twee. Ze had zwarte mascara rond haar ogen en ze keek een beetje, hopelijk gespeeld, onverschillig naar mij. Een fractie van een seconde keek ze me even aan maar richtte daarna meteen haar ogen op iets meer links voor haar dan ik. "Diep van binnen zal ze toch ook wel iets voor mij voelen?" hoopte ik vurig. Nadat de man afrekende nam ik een aanloopje naar haar en zei opgewekt dat de kaart voor een tweeling was die vijf werd. "Eigenlijk moet ik er dan twee kopen hè?" "Ach je kan gewoon voor twee erop schrijven!" stelde Denise me voor. Met de nog overtreedbare 's ochtends verlaagde moeddrempel vroeg ik meteen aan haar "Ik heb nog kaartjes voor de Efteling van jullie. Heb je zin om met mij te gaan?" "Oh, nou da's wel leuk, maar het is zo ver weg!". Oké, zij vind het dus wel leuk! En toen flapte ik er zelfs uit "Eeehm, zullen we anders naar Ponypark Slagharen gaan?". "Oh, da's wel hier in de buurt, haha!, maar nee." "Niet te geloven! Ik heb gewoon aan Denise twee gevraagd of ze met me naar Ponypark Slagharen wil! Ik kan niet wachten tot ik dit in een verhaal kan verwerken!", dacht ik en schrijf ik nu genietend op. Allang blij dat ik weer in staat was geweest wat benauwende vragen te stellen wilde ik me met kaartje en al snel uit de voeten maken. "Hij heeft het niet gedaan!", zei Denise echter terwijl ze naar mijn pasje wees. "Oh, oké, nog een keertje!" zei ik al zenuwachtig hannesend met mijn bankpasje. Nog een keer de pincode typte ik in terwijl de spanning me bijna teveel werd. "Prettig weekend hè?" zei ze. "Ja, doei!". Ik wilde snel weg lopen, weer ín een aangename comfortzone komen zonder die zo indrukwekkende jongedame met alles wat ze bij me los maakt. Maar ik stond vast.

Wat is het druk! Een jongeman van misschien net twintig met neonazi-achtig kort blond haar en een lichtblauw overhemd stond voor mij. "Ga aan de kant man!", dacht ik. "Meneer, ik heb een klacht gekregen van een medewerkster van ons dat ze zich bedreigd voelt. U vraagt aan zestienjarige medewerksters of ze mee uit willen, vindt u dat niet een beetje vreemd?" Ik keek op zijn overhemd en zag een AH-logo. "Wie dan?" vroeg ik. Sommige dingen zijn zo snel als water en licht. Ik schat Denise twee ietsje volwassener in dan Denise één. Je weet maar nooit. "Dan kan ik niet zeggen", zei de jongeman. "Oh, nou, ehh", natuurlijk wilde ik niet dat ik nooit meer Denise twee uit mocht vragen dus ik probeerde het te bagatelliseren. Maar de jongeman maakte er echt een heel punt van. "Wat is nou het probleem man?". "Vindt u het niet een beetje raar, u bent een oude man en de medewerksters zijn zestien!". "Hoe moet ik weten dat zij zestien zijn, dat kan ik toch niet zien?" "Ja dat kunt je wel nagaan!". Nou, zeker niet alle caissières zijn zestien je ziet soms wel van die Turkse welvaartsvrouwen die zeker ouder zijn. Bovendien schat ik Denise twee qua leeftijd precies juist in voor mij. Als zij nog zestien is dan heeft ze door haar volwassen ietwat zakelijk afwerende houding een wel wat oudere uitstraling. "Wat gebeurt er dan als ik nog een keer iets zou vragen?", vroeg ik lichtelijk spottend. "Dan nemen we maatregelen!", dreigde de jongeman. "Oh, waar moet ik dan aan denken? Gaan jullie me dan aangeven bij de politie?" vroeg ik nu echt geamuseerd. "Nee, maar u kunt een winkelverbod van een jaar krijgen!" "Dat meen je niet!", dacht ik en liep om de man heen. Vrij luid riep ik met zwevende stem "Nou, dat klinkt wel heel erg dreigend hoor!". De jongeman ging weer voor me staan en zei "Ja maar het gaat dan wel we doen ehh het plaats vinden!". Ik lachte naar hem om deze enigszins komische manier van een dreigement uiten. We draaiden verder om elkaar heen en met mijn rug naar de uitgang toe zei ik "Ja is goed joh!" en ik stak hem de hand uit en gaf hem een zo ferm mogelijke handdruk ongeveer ter hoogte van de snelkassa waar Denise één volgens mij stond vanuit mijn ooghoeken gezien. Ik zag daar wat blonds. Ik ging snel naar huis, kwam deze keer geen verontwaardigde oude mannetjes meer tegen en schreef en postte snel de verjaardagskaart voor Bram en Ivo die ik gekscherend Geert en Thijs noemde naar hun doopnamen.

Nu voel ik me wel schuldig dat ik zo weinig aandacht aan het uitkiezen van hun kaart gegeven heb.