Enigszins leip avontuur

Laatst was ik op bezoek bij een hele goede vriend van me in Den Hoorn (grenzend ten westen aan Delft). We gingen uit en ze vroegen me of ik naar het strand wilde of de dierentuin. Aangezien ze in Enschede geen strand hebben zei ik meteen enthousiast "het strand!" en bood zelfs aan in de kattenbak van de auto te gaan. Dat was niet nodig. Toen we bij het strand waren rende ik met het shirt van Eelco aan het strand af richting zee en begon te zwemmen en zwemmen. Ik zag voor me een joekel van een kwal drijven en ging er links omheen. Rechts van me was de pier en ik kreeg ineens het idee om daar even omheen te gaan zwemmen en dan weer naar het zuiden te lopen en zo Eelco te verrassen! Dus ik zwom nog verder de zee in. Na een tijdje kwam er een geel bootje van de kustwacht naar me toe. "Wat ben je van plan?", vroeg een vrouw me. "Ik wil om de pier heen zwemmen!", zei ik. "Dat is niet zo handig!", zei de vrouw. "Maar het mag wel?", zei ik na een tijdje. "Ja het mag wel!". "Mooi!".

Ik zwom nog verder. Af en toe ging ik over op rugslag en borstcrawl, maar het meeste met schoolslag. Ineens kwam daar een grote roeiboot met wel acht roeiers aanzetten. Ze vroegen me in het Engels "Are you ok?". "Yes, I'm fine!", zei ik en na enkele momenten "Where are you from?" Maar ze waren al weer buiten gehoorsafstand. Ik kreeg ineens kramp in mijn rechterteen en hing aan mijn bovenlichaam aan het wateroppervlakte en strekte met mijn armen de kramp weg. Ik hoefde niet hard te trappen met mijn linkerbeen, immers het zeewater is zout en heeft meer drijfvermogen dan zoet water. Af en toe kreeg ik een slok zeewater te verwerken als er een golf voorbij kwam en ik even mijn mond open had. Dat had dan weer een ietwat negatief effect op dat drijfvermogen.

Ik was al voorbij de pier en wilde naar het noorden toe . Ik zwom me een ongeluk maar kwam geen steek vooruit. Om de zoveel tijd keek ik naar het strand en zag een vlag op een groot gebouw wat maar niet weg wilde glijden naar achter. Ook zag ik een gouden bol op een groot gebouw. Tergend langzaam kwam de punt van de pier tussen mij en het strand in te liggen. Alleen zat er nog een uitbouwsel ten noorden aan de pier. Het water golfde behoorlijk heftig. Ik zat even in de rugslag en hoorde ineens een heel raar geluid onder water. Snel keek ik op en zag een zwarte speedboot. "Waar bent u mee bezig?" vroeg een man mij. "Ik wil om de pier zwemmen!", zei ik enthousiast. "Maar dat is levensgevaarlijk!!", brulde de man. Diepe zucht. "Dat eeuwige betuttel in dit land", dacht ik. "Nou okeee dan", zei ik, "dan ga ik wel terug" riep ik naar de man toe die er snel weer vandoor ging. Terug naar het strand zwemmen ging aanmerkelijk sneller dan ervan af.

Weer terug op het strand kreeg ik van Eelco de volle laag. "We maakten ons hartstikke zorgen om je man! Je kan zo onderkoeld raken!". "Ja, maar het leek me gewoon gaaf en...". Over onderkoeling gesproken. Mijn lichaam begon te rillen. "Ga maar met die handdoek over je lichaam in de zon liggen!" zei de vrouw van Eelco. Ik rilde door en ze zei op een gegeven moment "trek ook dat shirt uit, dat koelt hartstikke af!". Ik moest ook nodig naar de wc. Toen kreeg ik kramp in mijn rechterbovenbeenspier. Dat had ik nog nooit meegemaakt en ik hield mijn knie maar vast en duwde op mijn spieren. "Gaat het?", vroeg de vrouw van Eelco. Ik zei maar van ja en na een tijdje ging de kramp gelukkig weg. Ik trok een paars petje van Eelco aan waarop "Zimbabwe rowing" stond. Ik rende naar een wc bij het strand maar daar kostte het geld wat ik niet bij me had. Ik zag daar aan het strand een jongen met een shirt waarop "Vince" stond. Ik liep op hem af, wees naar de naam en zei in Amerikaans engels met zware stem "My name is Vincent!". De jongen knikte bedeesd naar me en ik zwalkte verder, op zoek naar een toilet dat ik nooit vond.