De Zoektocht: Uil en Het Mysterie

De zoektocht deel 10: Uil en Het Mysterie

'Vertel es over je tocht,' zegt Uil.
Ik zit met Uil onder de grote eik
We drinken eikeltjeskoffie.
Het smaakt naar bos en eikenbomen.
'Koffie van eikels van de eik waar je nu onder zit,' zegt Uil.
Ik glimlach.
Ik ben in het sprookje..

Ik vertel alles.
Over de zoektocht. Over het waarom van de zoektocht en alle ontmoetingen.

Dan pak ik het boekje Vragen en Antwoorden over het Mysterie
'Ben je wijzer geworden?' vraagt Uil.
'Wijzer.....?'
Uil knikt.
'Je vraagt niet of ik antwoorden heb gevonden, maar of ik wijzer ben geworden? Wat is wijsheid?'
'Misschien is wijsheid wel dat je niet op alle vragen antwoord krijgt,' zegt uil. 'En dat je daar tevreden mee bent.'
'Ik wilde heel graag antwoorden,' zeg ik. 'Andere antwoorden dan de antwoorden van vroeger. En andere antwoorden dan de antwoorden van Zwadder Zwarteneel.
Ik wil graag dichterbij Het Mysterie komen.'
'Wat bedoel je met het Mysterie? vraagt Uil.
'Het geheim van het onzichtbare. Wat je niet ziet, wat je niet weet en niet kent.
Ik ken het alleen uit Het Grote Verhaal.
'Dichterbij het geheim komen,' zegt Uil.
'Dat probeer jij door vragen en antwoorden?' Hij tikt tegen zijn hoofd. 'Met je verstand?'

'Misschien is er wel een andere manier om dichterbij te komen.' zegt Uil.
'Wat bedoel je?' zeg ik.
'Als ik stil ben en niet overal aan denk, dus ook stil in mijn hoofd, dan komen er andere dingen binnen. Misschien komt er wel wat binnen vanuit Het Mysterie.
Openstellen voor Het Mysterie, zou je dat kunnen noemen. Of voor Het Geheim.
Voor dat wat Eeuwig is en Altijd.
Maar dat is vertrouwen en overgave. Dat is niet te vatten voor je verstand.'
Ik voel de woorden in mijn lijf. Mijn adem zucht ervan.
'Dat,' zeg ik, 'zou heel mooi zijn.'
We drinken eikeltjeskoffie.
We praten.

Dan horen we blaffen en keffen.
Uil lacht. 'Hond en Vos,' zegt hij, 'goeie vrienden van mij en van elkaar.'
En daar zijn ze. Ze rennen over het veld
Vos knalt tegen me aan. Hij springt en keft. Ik val bijna om. Hond en Uil kijken toe. Ik rol op mijn rug en Vos springt bovenop me. Hij is ontzettende wild. Ik sla mijn armen om hem heen en knel hem vast. Vos likt over mijn gezicht. We rollen heen en weer. ik krijg er tranen van. Zo blij ben ik.
'Heey Vos!!!.'
'Hahaah...' roept vos.

Daar zitten we dan. Onder de grote eik.
Met eikeltjeskoffie.
'Jullie lijken op elkaar,' zegt Uil.
'En niet alleen dat rode haar.
Maar alsof je uit hetzelfde hout gesneden bent.
Hetzelfde beeld. Hetzelfde haar en dezelfde ziel.'
Ik glimlach naar Vos.
Vos glimlacht naar mij.

Die nacht slaap ik met Hond en Vos onder de grote eik.
Het mos is zacht.
Mijn hoofd ligt op Hond.
Vos heeft zich over ons uitgestrekt.
In de grote eik zit Uil.
Op de zijtak.
Hij waakt.