De Zoektocht: Op weg naar Uil en Vos

De Zoektocht deel 9: Op weg naar Uil en Vos

Die nacht ben ik naar Hond gegaan.
Alles wat er gebeurt en gezegd wordt maakt me verdrietig.
We hebben lang gepraat en die nacht sliep ik weer bij Hond. Mijn hoofd op zijn lijf.
Armen en poten.
Verstrengeld.
'Ga naar Uil en Vos,' zei Hond. 'Ik breng je.'
En nu zijn we onderweg.
Hond en ik.
Onderweg naar het grote bos.
De zon schijnt.
Het is een mooie dag.

We lopen het bos in.
Naar de grote eik bij het open veld.
Meestal is Uil daar.
Dan zit hij in de eik, op een zijtak.
En Vos?
Hond weet hem wel te vinden.
Ze kennen elkaar heel goed en spreken dezelfde taal.

Ik vind het fijn om met Hond door de velden en het bos te lopen. Het voelt vertrouwd. Ik kan hem alles vertellen.
Alsof hij begrijpt wat ik zoek.

Daar is de eik.
En bij de eik .. is .. Uil!
Uil,' roep ik. 'Uil!
Heey Uil!'
Uil knippert met zijn ogen. Hij zit op de zijtak. Zijn vertrouwde plek, volgens de verhalen.
Ik glimlach. Ik heb zoveel over Uil gehoord. Over de eik, de open plek, over Vos, en al die gesprekken, verhalen, verdriet en vreugde, eikeltjeskoffie en beukenbier.
En nu sta ik hier.
Bij Uil!
Ik kan het bijna niet geloven.
Alsof al die verhalen echt zijn.
'Mooi dat je er bent,' zegt Uil. 'Zin in eikeltjeskoffie?'
Wow, denk ik, het sprookje wordt werkelijkheid.
'Ja!' roep ik. 'Eikeltjeskoffie, daar heb ik zin in!'
'Weet je,' zegt Hond. 'Ik ga Vos halen.' Hij rent weg. Het pad achter de eik in.
Af en toe hoor ik hem blaffen.
Ergens vanuit de verte.

De volgende keer: Uil en Het Mysterie