De Zoektocht deel 4

De Zoektocht deel 4: Het Web van Spin

Vroeg in de ochtend loop ik weer. Ik moet door een hek.
De ingang is versperd. Spin heeft een web geweven.
'Hoi,' zeg ik tegen Spin. 'Mag ik erlangs?'
'Wat kom je doen?' vraagt Spin.
'Ik heb wat vragen.'
'Wat wil je met die vragen?'
'Antwoorden.' zeg ik. 'Ik wil antwoorden.'
'Dit is het Rijk van de Rivier,' zegt Spin. 'En jij zoekt hier antwoorden?'
'Ja,' zeg ik. 'Mag ik erlangs?'

Spin kijkt naar mij met bolle ogen.
Spinnen, denk ik. Acht poten. Vroeger was ik er bang voor. Nu praat ik ermee en vraag of ik er langs mag.'
Ik kijk naar het web. Geweven tussen een doorgang in het hek. Ergens in het Rijk van de Rivier. Het is ochtend. Er hangen kleine druppeltjes in het web, als kralen die schitteren. Ik denk aan de afgelopen nacht, aan de hoge hemel met maan en sterren. Daar schitterde het ook. Alsof het dezelfde schitteringen zijn.
Nu sta ik bij het web en bij Spin en weer probeer ik het te begrijpen.
'Hoe doe je dat?' vraag ik. 'Een web maken? Wie heeft je dat geleerd? En die schitteringen waar komen die weg?'
Spin trekt een poot op. 'Dat is een geheim,' zegt hij, 'Dat ga ik jou niet uitleggen. Daar snap je toch nix van.'

Ik zucht, 'Denk je dat ik erlangs kan?'
'Onderdoor,' zegt Spin. 'Je kan onder het web door. En doe voorzichtig, maak nix stuk.'
'Ja,' zeg ik en 'OK.'
Voorzichtig til ik de rugzak over het web, laat hem daar vallen, kruip zelf op mijn buik onder het web door en kom overeind. Mijn jas is een beetje nat. Ik wrijf er over en doe mijn rugzak weer op mijn rug.

'Oh ja,' zeg ik dan, 'mag ik nog een vraag stellen?
Spin draait zich om en kijkt me aan. Hij zegt nix.
Ik waag het er op: 'Waarom besta jij?'
Spin laat zich plotseling vallen, rent over de grond naar mij en klimt tegen mijn schoenen, via mijn been omhoog naar mijn buik, de jas die een beetje nat is. Ik hou mijn adem in en sta als een stok, mijn kin omhoog.
'Waarom ben je bang voor mij?' zegt Spin en tikt met een poot op mijn jas. 'Waarom zijn mensen bang voor mij?'
Ik kijk voorzichtig omlaag naar mijn buik. Opeens laat hij zich nog eens vallen en rent terug. Even later zit hij weer middenin zijn web.
'Er zijn duizend vragen,' zegt hij. 'En maar een paar antwoorden en misschien heb jij wel te weinig hersenen,' hij tikt met een poot op zijn kop, 'om het allemaal te begrijpen.
Snap je?'

De volgende keer: Woelmuis en de Liefde