Verrassend onvoorspelbaar liefde

Ga nu maar, het is tien voor.
"Maar het regent, en ik heb geen zin".
Ga nu maar, anders komen jullie te laat.
Twee gezichten als donkere wolken zitten naast mij op de bank.
Iedere maandag hebben ze catechisatie. Na een moeizame start begin dit seizoen, hebben ze hun eigen groep. Ze gaan redelijk trouw. Deze week is de moed en de zin ver te zoeken.
De drukte van Sinterklaas en de griep die in huis heerst heeft de energie levels opgevreten.
Toch na wat aandringen gaan ze alle beide dochters, de kou trotserend.
Negen uur moesten ze aanwezig zijn. Thuis werd het rustig.
Met de twee jongste nog even wat drinken. Die het bed in, en ik dan de was weg vouwen.
Elf uur, nog geen catechisatie klanten thuis.
Duurt lang. Ik besluit naar bed te gaan.
Dan gaat de deur open.
Twee stralende dochters komen de gang in.
Mam, we moeten u wat vertellen. Kom er even bij zitten.
Even later zit ik met twee opgewonden dames op de bank.
We zijn zo blij datwe gegaan zijn. Het was zo bijzonder.
Om beurten vertelden ze de gebeurtenissen van die avond.
Gaven elkaar de ruimte om te vertellen.
"We kwamen aan fietsen en zagen onze groep al zitten. Er zaten nog drie andere meisjes bij. Zij kwamen uit Brazilië.
Eenmaal binnen stelden zij zich aan ons voor. Later vertelde zij ons hun verhaal.
Het laatste stuk van hun verhaal raakte mijn dochters. Twee van de drie meiden waren zusjes, net zo als zij daar samen als zusjes zaten.
De meiden vertelden dat zij God wilde leren kennen en over hun zoektocht naar God als Hemelse Vader.
Zij vertelden ook over hun zoektocht naar hun eigen vader, want daar hadden ze niet hun hele leven een fijne band mee gehad.
Behalve dan de zes laatste maanden, ze hadden intensief met hun vader opgetrokken, alle pijn punten uit het verleden benoemd en elkaar om vergeving gevraagd en dat ook aan elkaar hebben gegeven. Zes intensieve maanden waarin die vader zijn dochters heeft leren lief hebben.
Daarna werd hun vader ziek, en hij is uiteindelijk aan die ziekte overleden.
Mijn meiden waren geraakt. Tranen waren er.
De catecheet vertelde de meisjes uit Brazilië dat in deze groep ook twee zussen zaten zonder vader. Dat er daarom ook zichtbaar emotie was.
Nu ontstond er natuurlijk een gesprek over wat er bij mijn dochters thuis was gebeurd. In welke situatie zij van de een op de andere dag terecht waren gekomen. Hoeveel broertjes en zusjes ze hadden. En hoe het nu is na tien jaar.
De groep luisterde stil mee.
Na het en ander te hebben uitgewisseld aan ervaringen vroegen de drie meiden aan mijn dochters mogen we voor jullie bidden. De meisjes gingen om mijn dochters heen staan en begonnen in hun eigen taal voor mijn dochters te bidden. Toen hun hen gebed hadden uitgesproken vroegen ze de groep om ook samen met hen te bidden voor mijn dochters.
Mam, de rust die door het bidden over ons kwam was zo intens, zo diep. Nu weten we het zeker, we willen zeker bij God blijven.
Eerder jaar hadden we al eens in de groep gezegd dat we hier ook waren omdat mamma het graag wil. Ze noemde 20% voor zichzelf en 80% voor mij. Nu weten ze weer meer zeker dat ze ook voor zichzelf gaan, en niet omdat mammahet graag wil.
Mamma het was zo bijzonder, wij zien dit als een teken van God.

En ik, ik zie Gods iefde hier in door alles heen.
God hou ze vast, alleen kan ik het niet, mijn dingen zijn daarin te zwak, maar door Uw kracht, zie daar de heilige Geest, Hij is als de wind, je ziet hem niet, maar wel waar hij is kan je waarnemen.

Ik ben wederom dankbaar, Hij helpt Zijn liefde zichbaar maken in het jonge leven van twee dochters van mij.

Bijzonder liefdevol