In memoriam

Van het ene op het andere moment
stopte m'n hart er mee om te
blijven kloppen.
Het bleef gewoon stil staan.
Ik herinner me geen ademnood
en ook geen pijn in m'n hartstreek.
Wel ervoer ik dat ik heel plots
in een totaal andere wereld terecht
kwam terwijl m'n bewustzijn volledig in tact bleef.
De vertrouwde huiselijke contouren vielen weg
waarna ik een tunnel werd binnen gezogen.
En voordat ik er erg in had bevond ik me in een
immens grote ruimte, pulserend van een alles
doordringend licht.
Wat ik nooit voor mogelijk had gehouden, gebeurde.
Ik werd, als het ware, gelezen door een
Buitenaardse Intelligentie.

Over een periode van meer dan zeventig jaren
werd heel mijn doen en laten zichtbaar.
Kon ik vroeger nog wel eens bepaalde herinneringen
terug dringen, nu was daar geen sprake van.
In een snel tempo werden de bladen van m'n levensboek
omgeslagen. Ik was me bewust van m'n kerkelijke opvoeding maar deze realiteit was totaal anders
dan wat ik me ooit had kunnen voorstellen.
Ik was me niet langer schuld bewust.
En elke vorm van vrees werd geëlimineerd
terwijl krachtige gevoelens van een overweldigende blijdschap me vervulden.
Ik mocht doorlopen omdat iemand de prijs voor
m'n leven had betaald.

Van het een op het andere moment wisselde het decor zich. Wachtend achter een welkomsthaag van bloemen en guirlandes zag ik plots m'n ouders met glimmende gezichten.
Zo snel m'n benen me konden dragen, stortte ik me in hun armen terwijl tranen van blijdschap over m'n wangen biggelden.
Herinnerde ik me m'n moeder als een stille en nogal zorgelijke vrouw, dan voelde de chemie van deze hereniging toch wel geheel anders aan, terwijl ze me met stralende ogen aankeek: "Ik heb zo naar je uit gezien, m'n jongen. Ik wist dat je komen zou."

Bijna gelijktijdig nam ik ook haar ouders waar, grootouders die al gestorven waren voordat ik geboren werd. Moeder had me dikwijls over haar moeder verteld
en plots leek het wel of deze mensen alles al van me wisten.
Nu zag ik m'n opa en opoe van vaders kant.
Ik herkende hen heel duidelijk maar nu zag ik ze als in de kracht van hun leven. Met grote sprongen liep ik op hen af met een brede grijns op mijn gezicht van oor tot oor.
In een flits herinnerde ik me dat m'n opoe me heel vroeger waarschuwde voor de leer van de baptisten in ons dorp. Misschien omdat ze niet van "onze" kerk waren. Ik was met hen bevriend geraakt en ze wilde me voor onheil behoeden. Echter in deze blijde omgeving smolten dat soort overwegingen als sneeuw voor de zon.

De gedachte drong zich aan me op:
"Je bent gekocht met kostbaar bloed. Het Lam dat geslacht is van voor de grondlegging der wereld heeft jouw schuld weggedragen."
Ik bevond me hier aan gene zijde
te midden van een kring van verlosten
die elke natuurlijke gezins- en familieband oversteeg.
Boven alles werd ik me bewust van de tegenwoordigheid van de Redder van mensenzielen, die ik m'n hele leven gezocht had.
Ik was thuis gekomen en bevond me te midden van een steeds groeiende schare van verlosten.
De eerste dingen waren voorbij gegaan.