Elk hart kent zijn verdriet

Wanneer je de Here lief hebt
en niets liever wilt doen
dan om Hem toegewijd te leven,
dan zal je het waarschijnlijk eens
zijn met de zinsnede;
"Elk hart kent zijn verdriet".

Wanneer jij je deze zin eigen maakt, geef je toe
dat ook jóuw hart haar verdriet kent.
God heeft, als het ware, een vacuüm in jouw geest
achtergelaten, die alleen door Hem gevuld kan worden.

Een kind van God koestert zijn verdriet niet.
Wij zijn geen masochisten die er een plezier in scheppen, onszelf te pijnigen.
Wanneer we de Here toevertrouwen,
dat we ook de pijn willen dragen
van onvervulde verlangens, in dat geval
schept Hij zelf ruimte in ons hart, dat Hij
het belangrijkste Voorwerp is van onze toewijding.

Een christen kent geen sluitend wereldbeeld,
dat alle verdriet uit sluit.
De zekerheid van mijn geloof rust daar in,
dat Hij zélf de haven is van mijn begeerte.
Natuurlijk is het Gods verlangen
dat we de innigheid
die inherent is aan onze toewijding aan Jezus,
te delen met onze vrienden.
Maar elke vriendschap wordt gesmoord
wanneer we van die ander verwachten
een antwoord te ontvangen omtrent elke pijn
en onbegrepen vragen.

Heer Jezus, aan het einde van dit jaar
en bij de start van het nieuwe jaar
belijd ik U als de persoon
die al mijn liefde en toewijding waard is.
Here, ik besef dat ik in mijn toewijding
afhankelijk ben van de kracht
die U mij schenkt door de heilige Geest.
U hebt mij met de Vader verzoend
dank zij het ultieme offer van uw Zoon.
Op grond van dit grote offer neem ik een wilsbesluit
dat er geen enkele macht of invloed zal zijn
die scheiding zal brengen in mijn verlangen
om U met mijn hele hart toegewijd te zijn.
Daarvoor kies ik, Here !
Daarvoor vraag ik U de hulp van de heilige Geest.
En ik vertrouw U ook, mijn God en Heiland
omtrent die vele roerselen in mijn ziel
waar ik geen grip op kan krijgen.
Ik maak mijn vragen ondergeschikt
aan de weg die U voor mij bereid hebt.

Amen.