Ik vergeef het je

Ruim een week geleden had ik binnen mijn maatschappelijke context een nare confrontatie, die me een paar nachten uit de slaap hield. Het was zelfs nog moeilijk om aan te geven wat de ander verkeerd zou hebben gezegd. Het zat hem juist in de non-verbale communicatie gedurende enkele momenten waardoor ik me als een kind in de hoek gezet, voelde.
Ik beëindigde ons samenwerkingsverband van bijna drie jaren, min of meer vanuit een behoefte aan zelfbescherming. Ik pas er voor dat ik ten opzichte van personen aan iemand een hekel ga krijgen en me neer te leggen bij de onmacht om dat te herstellen.

Vanmorgen kwam ik op bezoek bij een vriend die onlangs een flinke operatie had ondergaan en bij wie een medisch specialist fouten had gemaakt. Hij vertelde me dat hij contact had gezocht met deze persoon en het gesprek opende met te zeggen: "Ik vergeef het je". Wonder boven wonder werd dat goed opgepakt en de specialist erkende dat hij steken had laten vallen.

Dat gesprek hielp mij om bovenomschreven conflictsituatie af te ronden en de persoon in kwestie de hand te reiken en uit te spreken: "Ik vergeef het je".
Ik wil geen wrok blijven koesteren in een samenwerkingssituatie waarbij ik mezelf constant als de onmachtige ervaar. En ik wil me ook niet blootstellen aan gevoelens van non-verbale afwijzing, ook wanneer dat misschien niet als zodanig door die ander herkend wordt.

Vandaag memoriseerde ik over de realiteit: de heilige Geest als Metgezel.
Ik raak er niet over uitgedacht.
De laatste weken heb ik zoveel ontmoetingen met mensen waarin ik rekenschap mag afleggen van de intrinsieke waarde van m'n christelijk geloof, dat ik af en toe stil val.
De heilige Geest is een reële Persoon, die Trooster of Raadsman wordt genoemd. Dank zij zijn invloed mag ik af en toe een voorproefje smaken waar het de hemelse werkelijkheid betreft die ons in de toekomst staat te wachten.