Soms gaat het om één mens......

Na overleg met m'n vrouw kocht ik eergisteren
de bijbel in de allernieuwste vertaling: "Bijbel in
Gewone Taal".
Daar had ik al twee maanden naar uitgezien.
Op 1 oktober werd deze bijbel officieel aan
koning Willem Alexander aangeboden.
Met onze nieuwe bijbel was ik de koning te rijk.
Bij de boekwinkel kreeg ik er een mooi tasje met
de opdruk: "Bijbel in Gewone Taal" bij, en op
mijn verzoek enkele reclame-folders voor deze
nieuwe bijbel.

Gisteren begonnen we samen de dag met het beluisteren van een uitdagende TV-prediking van Joyce Meyer.
Vlak bij ons huis, 150 meter verder, heeft m'n vrouw van de gemeente een stuk grond toegewezen gekregen, waar ze een kruidentuin heeft ingericht. Buurtbewoners mogen daar hun gratis tuinkruiden plukken. En af en toe help ik m'n vrouw bij het onderhoud, zo ook gisterenmorgen.
's Middags trok ik m'n "gebedsmantel" (rode sweater) aan: "Bidden helpt echt!" en wandelde al biddend naar het centrum van het dorp.
Bij het Gemeentehuis volgde een plezierige ontmoeting met de organist (en z'n vrouw) met wie ik samen een zangkoor gedirigeerd heb. Vrolijke herinneringen deelden we samen.
Het opvallende NBG-tasje met daarin de nieuwe bijbel droeg ik ook bij me. En vol trots liet ik m'n pas verworven schat aan hen zien. De vrouw van de organist vond het maar niks dat onze schatrijke koning deze mooie bijbel zo maar cadeau kreeg. Na een gezellige babbel van enkele minuten ging een elk van ons weer zijns weegs.

Ik wandelde door de hoofdstraat van anderhalve kilometer lengte en aan het eind van de straat sloeg ik links af, de straat in waar ik gedurende bijna twintig jaren m'n eigen boekwinkel beheerde.
Tijdens zo'n wandeling houd ik m'n hart, maar ook m'n ogen open.
Na een paar honderd meter merkte ik een oude dame op die nogal onvast op haar benen stond en af en toe verder wankelde om vervolgens haar weg te vervolgen. Eerst wilde ik doorlopen. Echter, het leek me raadzaam haar een korte tijd te volgen. Honderd meter verder hield ze weer een rustpauze. Andere voetgangers passeerden ons en toen er niemand zich meer in de buurt bevond, sprak ik haar aan: "Mevrouw, ik heb de indruk dat u het erg moeilijk hebt..."
Nog een paar zinnen en al ras vertelde ze me dat ze haar huis ontvlucht was, weg van de persoon met wie ze samen woonde. Deze lieve oude breekbare dame vertelde me zo'n verdrietig verhaal. M'n hart brak bij het aanhoren van zoveel leed. Om privacy redenen kan ik geen details vertellen.
Ze vond het helemaal goed dat ik daar op het trottoir voor haar mocht bidden.
We namen afscheid en met een intens gevoel van dankbaarheid dat God me deze dag opnieuw wilde gebruiken, vervolgde ik m'n weg naar huis.