Visserslatijn (1)

Visserslatijn

Het was dinsdagmiddag ik liep een rondje door mijn wijk.
Bij de deur voor de buurvrouw een paar deuren verder, staat een klein jongetje twijfelend naar mij te kijken een hengel in zijn hand. Ik loop er naar toe en vraag hem of hij wat gevangen heeft. 'Nog niet': zegt hij.
Een guitig ventje in t-shirt en korte broek. Z'n oma, ken ik goed en zij (de buurvrouw dus) komt naar buiten met brood om mee te vissen. Ze heeft alleen bruin brood, of dat erg is. 'Nee', zeg ik als een echte kenner, '..als het maar vers brood is'. Daar kan je namelijk van die mooie pluimpjes van maken, weet ik.
Ik heb een zwak voor kinderen, ze hebben nog zo'n onschuld over zich merk ik vaak. Ik pak de bruine boterham en doe voor hoe je een 'pluimpje' maakt. Dan doe ik voor hoe je in moet werpen.
Hij volgt mijn handelingen en ziet de dobber in het water staan.
Als de dobber aan de kant is, is het zijn beurt. Ik leg het nog een keer uit:' Eerst de draad vasthouden, en dan de beugel open doen. Naar achteren met de hengel en met een zwaai de dobber naar voren gooien zo ver mogelijk.' Hij doet een eerste poging en gooit heel ver, ik moedig hem aan:' Goed zo Calvin, een prachtige worp.'

Ik sta aan de waterkant met een jongen van 7 jaar, helemaal vergeten ben ik waarom ik al heel veel jaar zelf niet meer vis. Ik vind het zielig, voor de vissen. Een haakje in hun bek. Maar het gevoel dat ik heb om even de kunst van het vissen over te brengen op een nieuwe generatie, is groter dan de mogelijke pijn van de vissen.
De plek waar ik vis is tegenover mijn ouderlijk huis, een stukje verder (in een ander huis) ben ik geboren. Ik denk terug aan mijn eerste vis, die ik aan de aangrenzende Schie ving. Ik liep met vis en al over de weg naar mijn vaders winkel, bang dat ik was om die eerste vis, een flinke voorn, beet te pakken en het haakje uit zijn bek te halen.

Het zijn die gevoelens met een zwijm van nostalgie die mij nu even doen vergeten waarom ik zelf niet meer vis.
'Hoeveel vissen heeft u gevangen vroeger': vraagt Calvin. 'Ik denk wel tienduizend': zeg ik.
Ik had indertijd zelfs een klein zakagendaatje waarin ik de verschillende soorten vissen in noteerde. Met een oude schooltas een zogenaamde 'pukkel', een legergroene, om mijn schouder viste ik in de sloten. In die pukkel stopte ik mijn brood en een klein doosje met visaccessoires: haakjes, loodjes, dobbertjes, een vissersmes, drijvertjes en dergelijke.

We vangen niets. Ik vertel nog dat ik soms een goudkarper zie in dezelfde sloot, en dat we die misschien wel kunnen vangen. En om aan te geven hoe groot die is, geef ik de lengte aan met mijn handen. 'Zo groot is die': overdrijf ik niet eens. Als ik de hengel in mijn hand heb mis ik ineens het haakje, als ik de lijn volg zit het haakje in Calvins oor. Hij heeft geen pijn en voorzichtig haal ik de haak los. Geen pijn gelukkig, wel opletten joh, denk ik bij mijzelf.

Er is zomaar weer drie kwartier verstreken, Calvin heeft nog niet gegeten en de buurvrouw roept hem binnen. Ik drink een kopje thee mee. Wat een leuk begin van mijn vakantie.
'Of ik vanavond ook wil vissen met hem?': vraagt de buurvrouw. Natuurlijk kom maar langs. Ik heb de smaak te pakken.