Geven, doet geven

Door een gul gebaar van een gemeentelid van de kerk, kreeg ik een oude fiets in handen.
Ik had deze vraag eerder laten vallen, zomaar, was het zelf vergeten maar kennelijk blijven er dingen hangen bij anderen waar ik zelf niet meer bij stil stond.
Dit genereuze gebaar kon ik zeer waarderen. De fiets moest alleen voor een kleine reparatie naar de plaatselijke fietsenmaker. Natuurlijk, dan haal ik hem wel op en betaal de kosten van de reparatie. Wat schertst mijn verbazing als ik de fiets op kom halen, de reparatie is al betaald ik kan hem zo meenemen. Zo'n onverwacht gebaar van geven, inspireert mij om zelf te geven.

Ik had in mijn berging namelijk al meer dan 10 jaar een fiets staan die ik niet gebruikte. En die stond daar maar en stond daar maar. Het is een ATB fiets met dikke banden, ik had hem afgelopen Koningsdag bij de bazaar van de kerk al te koop aangeboden, maar geen koper meldde zich. Dus nam ik de fiets onverrichter zake mee terug. Tot ik aan de school waar ik lesgeef dacht, het is echt een fiets voor een jonge jongen, laat ik die nou net in overvloed lesgeven.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik benader één van de leerlingen, maar die heeft al een fiets. Iemand die ik het gegund had. Hij weet echter een vriendje uit de klas wiens fiets kort geleden gestolen was. Dus vraag ik hem of hij interesse heeft in een fiets. "Ja meester, hoe ziet de fiets eruit?" Ik beschrijf de fiets, en vraag bedenktijd omdat ik deze jongen in eerste instantie niet op het oog had.
Maar dat oordeel raak ik snel kwijt en besluit de jongen de fiets te schenken.

Vanochtend kwam hij de fiets ophalen, een schrander kereltje met een capuchon op z'n hoofd, die z'n drukte die hij in de omgang met leeftijdgenoten heeft, nu helemaal niet heeft. Hij is een half uur te vroeg. Maar ik ontmoet hem op de afgesproken plek. Ik leid hem naar de berging en laat de fiets zien. Spinnenrag hangt aan het stuur, ik poets het weg. De band is wat zacht maar ik heb geen passende fietspomp, dus laat het zo. Ik leg hem uit hoe hij naar huis moet fietsen. Hij is z'n oriëntatie kwijt, en lijkt enigszins onder de indruk waarom ik zomaar een fiets lijk weg te geven. Maar dat kan ook mijn eigen projectie zijn. Hij stapt op de fiets en gaat op huis aan.

De moraal van het verhaal is dat geven (door iemand anders), doet geven. Waar dit bij mijn familie een meer vanzelfsprekende eigenschap is en waar ik er minder bij stil sta, wij geven elkaar makkelijk, blijkt het krijgen van 'vreemden' voor mij een inspiratie om zelf te geven en daar een goed gevoel bij te hebben. (Naast dat ik weer wat meer ruimte in de berging heb.)