Een sur-realistische ontmoeting

Vanmorgen vroeg bevond ik me in de tuin van m'n broer.
Er stonden verschillende tafels onder de bomen met
daarop verrukkelijke versnaperingen.
In een oogwenk zag ik tussen de gasten Jannigje
- gefingeerde naam - , z'n vroegere vrouw. Het was
eigenlijk sur-realistisch, want ik wist dat ze niet meer
leefde.

Tijdens haar leven werd ze door velen bewonderd, in elk geval in onze familie.
Maar, of ik nu gek was of niet, ik zag Jannigje. En ik vond het de normaalste zaak van de wereld haar een zoen op beide wangen te geven. Uiteindelijk was ik haar zwager. Maar, op de een of andere manier wist ik ook, dat ze niet meer leefde en dan zou het geen pas geven om haar een zoen te geven.
Tòch deed ik het. En het voelde goed.

Mijn vrouw en ik hebben dikwijls herinneringen opgehaald omtrent de fantastische voorbeeldfunctie, die ze zowel maatschappelijk- , kerkelijk- en in haar gezin vervulde. Tot die dag, dat haar dat tragische ongeluk overkwam.
En nu, ineens, zag ik haar weer.
Na die ontmoetingszoen, daar in de tuin van m'n broer, kwam ik tot m'n positieven. Ik werd geleidelijk aan wakker en kwam terug in een andere dimensie.

Daarna heb ik wel een half uur of langer stilletjes voor me uit liggen soezen, half dromend en half wakend en mezelf afvragend die subtiele grens, die me van haar scheidde. Het leven dat na haar heengaan zich weer verder ontrolde.
De herinnering aan haar binnen de familie.

Steeds vaker overkomt het me, dat ik in twee werelden leef met ergens daartussendoor die magische grens. Die grens boezemt me geen vrees meer in.
Met regelmaat bid ik voor mensen en geef aan hen de troost van het Evangelie door.