Het begint met de vrekkenkrant....

Mijn vrouw is zo'n twintig jaar geabonneerd op de
periodiek "Genoeg". Aanvankelijk kwam het blad
één maal in de veertien dagen uit, een zeer eenvoudige
uitvoering op houthoudend A-4 papier met als hoofddoel
om haar lezers er steeds meer van bewust te maken
dat "Genoeg" genoeg is. Een soort protestkrant tegen
onze consumptiemaatschappij met 1001 ideeën hoe je
voor heel veel minder ook uitstekend kunt rond komen.
"Genoeg" noemde zichzelf een vrekkenkrant, zeg maar
een soort van geuzennaam.
We zijn nog steeds abonnee. Maar de vrekkenkrant van vroeger is nu uitgegroeid tot een serieuze Glossy in full-color van 76 pagina's, die vier maal per jaar wordt uitgegeven. In het zomernummer van dit jaar was één van de hoofdartikelen: "De kunst van het niets doen".
Gisteren ben ik begonnen daar een begin mee te maken.

Op om en nabij honderdvijftig meter van ons huis verwijderd bevindt zich, als het ware een uitgestrekt natuurgebied. Aan de rand van dit weilandengebied staat een idyllisch bankje met het uitzicht op de natuur, wel zo'n 20.000 vierkante meter, omzoomd door bomenrijen.
Ik "moet" altijd zoveel van mezelf. En ik doe de laatste maanden m'n uiterste best om daar verandering in aan te brengen. Gisteren bracht ik m'n eerste half uur "niks-doen" op het bankje door.
Nou is niks doen een begrip dat tot op zekere hoogte geldt. Het is bijvoorbeeld leuk om jezelf te oefenen in: "Wat zie ik nu eigenlijk?" Die oneindige grasvlaktes, de koeien in de wei. De roofvogels die de luchten doorklieven. Een beekje met stilstaand water en enkele klaprozen op drie meter van m'n bankje. En dan al die tinten grijs van de bewolkte luchten. Ik stelde voor mezelf vast dat groen en hemelsblauw de belangrijkste kleuren zijn van de geschapen natuur.

Deze zondagmiddag volgde m'n tweede half uur. Na een kwartier mijmeren hoorde ik de stemmen van twee van m'n kleinkinderen, die relaxed samen aan het spelen waren. Voorbijgangers die hun hond uitlieten, hielden ze staande met de vraag of ze hun hond mochten aaien. Eerst een oude dame met een zeer oude labrador van veertien jaren. Ik had mezelf gedisciplineerd om niet achterom te kijken. Maar alle gegevens hoorde ik uit de eerste hand door alleen maar te luisteren naar de gesprekken van m'n kleinkinderen en de mensen die hun hond uitlieten.
Eén van hen ontdekte opa. En toen was het gedaan met de rust. Beiden deden hun best om een kikker te vangen maar uiteindelijk lukte dat toch niet. Inmiddels was er al weer ruim een half uur verstreken en voor mij het sein dat het weer mooi is geweest voor vandaag.