The after passion

Ik moest werken die avond. Ruilen in lastig. Mijn tweede poging werd beloond: ik kon vrij op de avond van the passion in Groningen.
Toen wilden mijn zoon en zijn vriendin mee.
Even later wilde mijn dochter mee. Vers terug in Nederland.
Tevoren zouden we eten met elkaar. Een avondmaal.

Ik wilde naar the passion en stilstaan bij wat er gebeurt is 2000 jaar geleden. En wat er gebeurt, nu, die donderdagavond in de stad Groningen. Ik wilde stilstaan bij de betekenis van lijden, sterven en pasen. Want ik kan er moeilijk bij. Mijn verstand begrijpt het verhaal van lijden en sterven niet. Mijn gevoel, daar moet ik het mee doen.

Live viel het nogal tegen. Het regende. We waren laat. Samen met de vriendin van mijn zoon balanceerde ik op de ijzeren leuning van een bankje voor De Drie. We probeerden over paraplu's heen te kijken naar een groot scherm. In een hoek van 45 graden. Een scheef beeld. Mijn zoon en dochter stonden verderop. Een roze paraplu met witte stippen. Wachten en turen naar het scherm. Duizenden mensen. Het verhaal. Liedjes. Na anderhalf uur kwam het kruis. Een groot wit en lichtgevend kruis in een stoet mensen. Met mijn mobiel flimde ik. Voor ik stil kon staan bij mijn gevoel was het voorbij. Koud en verkleumd doken we even later De Drie Gezusters in. Ik ga voor uitzending gemist.

Waarom werd ik zo geraakt door de discussie over the passion?
Ik, een vrouw uit de 21e eeuw, liep daar die avond in Groningen tussen hoeren, tollenaars en geldwolven. Ik zag BN-ers en farizeeërs. Ik voelde me nogal op m'n gemak. Ik ben een van hen.
Verder ben ik een afvallige en nogal ongelovig. Daarin was ik ook niet de enige die avond. Volgens het verhaal heb ik het kruis nodig en de gekruisigde.
Waarom werd ik zo geraakt door de discussie?
Misschien voel ik me wel veroordeeld.
.... en overgeleverd aan genade