De rampen die de rechtvaardige overkomt

"Talrijk zijn de rampen van de rechtvaardige, maar uit die alle, redt hem de HERE"; uit de Psalmen.
We zijn een week eerder uit Spanje terug gekomen, dan dat we van plan waren.
Een paar dagen geleden belde onze zoon Reinout, dat er in huis is ingebroken. Tsja, die dingen gebeuren nu eenmaal. Eén van onze overburen, tegelijk een persoonlijke vriend, had Reinout op de hoogte gesteld, die omgaand ons hierover inseinde. De gouden sieraden van Gisa waren gestolen; enkele persoonlijke kostbaarheden, die ze van haar moeder geërfd had. Met een breekijzer was het raam geforceerd. Dat hoorden we vier dagen geleden.

Spoorslags vertrokken we rond een uur of zes 's avonds vanuit het mooie kuststadje Sant Filua de Guixols. Gisa achter het stuur.
Tijdens het rijden vlogen wat spullen vanuit één van de keukenkastjes door de camper. Ik vroeg Gisa de camper tot stilstand te brengen en gedurende die korte consternatie clashte Gisa met één van de autobanden tegen de trottoirrand. De auto kwam tot stilstand; ik borg de gevallen rommeltjes uit het kastje weer op naar de plaats waar deze hoorden. Hè, hè, we kunnen weer verder rijden; althans, zo dachten we. Bij het wegrijden maakte de camper een vreemd geluid. Toch maar weer stoppen. Het bleek dat onze linkerachterband lek was. Gisa belde de ANWB in Nederland en drie kwartier later kwam een Spaanse automonteur ons te hulp. Wat een opluchting! Echter, ik had buiten de waard gerekend. Met z'n eenvoudige hulpapparatuur kon hij één van de wielbouten niet loskrijgen en na een half uur moest hij z'n pogingen staken. Het "grappige" was dat we bijna precies voor een garage tot stilstand waren gekomen. Zo goed als het mogelijk was reden we met een hobbelende camper tot pal voor de deur van de garage en namen afscheid van de goedwillende hulpverlener. We installeerden ons om op straat de nacht door te brengen.
We stortten ons hart uit voor de Here; deelden onze zorg met Hem en ervoeren de vrede van God in onze harten. Een paar slaappilletjes bevorderden onze nachtrust.

Pal om negen uur de volgende ochtend ging ik, gewapend met onze papieren Spaanse woordentolk naar de garagehouder, die breed glimlachte en, na drie kwartier, 58 euro lichter, reden we na het oponthoud van één nacht, naar de franse grens. Tom tom vertelde ons dat we binnen 14 uren in Nederland zouden kunnen zijn. Met uitzondering van twee regendagen hebben we gedurende ruim vijf weken alleen maar mooi weer gekend. Alzo ook jongstleden woensdag toen we wegreden. Echter in Frankrijk ging het mooie weer gepaard met sterke rukwinden, de hele dag door en reden met gematigde snelheid huiswaarts. Om het uur wisselden we elkaar af. Bij het donker worden zochten we na Lyon een goede plek op een benzinestation aan de tolweg.
Na onze camper tot een filmcabine te hebben omgebouwd, genoten we gedurende een uur van de filmpjes van het kleine huis op de prairie; de avonturen van Laura Ingels. Bemoedigd sliepen we daarna als marmotten en de volgende ochtend om acht uur reden we alweer op de tolweg, richting Nederland.

Zowaar, gisterenavond tegen etenstijd kwamen we, met het mooiste weer dat Nederland in geen tijden gekend had, weer "thuis". Alvorens de schade op te namen, waren we eerst bij de Chinees langs gereden voor een "troost"-afhaalmaaltijd en kochten bij de supermarkt een paar biertjes. Thuis gekomen belden we eerst onze zoon Reinout die met z'n dochtertje Julia meteen kwam en "vierden" onze thuiskomst.
De zorgen van morgen zijn voor morgen en dan zien we wel weer verder. 's Nachts rond één uur vertrouwde ik onze belevenissen aan het papier toe. We zijn gezond en wel weer thuis gekomen. God is goed, en ook, wanneer het ons tegen zit, zorgt Hij voor ons. Ik probeer m'n geliefde vrouw met zorg te omringen die haar gouden sieraadjes kwijt is.
Nu is het inmiddels vrijdag geworden, de dag dat ik 72 jaar geleden ter wereld ben gekomen. De lente is begonnen. Een nieuw seizoen breekt aan. Alles wordt nieuw !!