De postmoderne 50-plusser

Ik woon in een huis met 50-plussers 
Een woongemeenschap met als gemeenschappelijke deler: de leeftijd. We zijn 50 plussers. 
Inmiddels hoor ik daar ook bij en realiseer me:
'Ik heb meer dan 50 jaren geleefd op deze aarde.'
En nog es: 'Ik heb meer dan 50 jaren geleefd op deze aarde.'
Die herhaling is nodig. De gedachte moet een beetje inslijten. Ik wil het maar moeilijk accepteren.

Wie ben ik als 50-er?
Wie zijn de 50-ers van deze tijd?
Die vragen zijn nog niet zo eenvoudig te beantwoorden. 
Ik hoor de 50-plusser vaak zeggen: 'Ik voel me geen vijftig.' En: 'Je bent zo oud als je je voelt.'
Zelf denk ik dat de 50-plusser zich daarmee te kijk zet als typische 50-plusser. 
De 30-plusser hoor ik niet zeggen: 'Je bent zo oud als je je voelt.' En 'Ik voel me geen 30 plusser.'
De 50-plusser wordt er tegelijk ongrijpbaar door. Ze lijken zich te veroordelen tot een oninteressante groep.  Je bent het en maar ontkent het. Of je bent het, maar wilt het niet zijn.

Tegelijk ontdek ik mensen die gewoon 50-plus zijn en in vrede leven met hun tijd en zich overgeven aan het laatste deel van hun traject op deze aarde. 
Ik kwam ze op het spoor vanwege mijn verhuizing naar Weltevreden. De naam had me te denken moeten geven, maar onder dreiging van een bestaan als dakloze, besloot ik elk dak aan te grijpen die op mijn pad kwam. En het dak van Huize Weltevreden schitterde van weldadigheid en tevredenheid.

Ik woon dus in een huis met andere 50-plussers. Ik adem de 50 plus-geest van Huize Weltevreden. Ze zweeft door de gangen. Draalt in het washok, bemoeit zich er tegenaan. Roddelt. Zorgt voor stipte tijdstippen. Zet de containers bij de weg en klaagt dat ik met deuren smijt en een rommelhoek maak van mijn zolderdeel. Ze organiseert spelletjesavonden, sjoelen en kaarten. Schenkt thee en koffie en serveert een borrel. Tempo en timing net even anders dan ik gewent ben. 

De 50 plussers uit mijn woongemeenschap zijn binnen. 
Dat woord ...binnen-zijn...gearriveerd in het laatste deel van het leven..
Dat woord hangt in de lucht die ik inadem als ik door de gangen loop.
'Ik ga hier nooit meer weg. Alleen in een kist, hahaha.' (een typisch humoristisch trekje van de 50-plusser van Weltevreden)
Dat willen ze ook graag van mij weten. Of ik hier blijf. Tot in der eeuwigheid.
Of ik al gewent ben. En dan zeggen ze dat ze hier nooit meer weg willen en vertellen over Jacob die voortijdig vertrok (in de auto, niet in een kist) omdat hij niet kon wennen. 
'Ben je al gewent?'
En dan zeg ik: 'Een beetje.' En omdat ik: 'Een beetje,' zeg, maken ze zich zorgen en blijven vragen.

Laatst dronk ik koffie met Jannie en ze vertelde dat de huismeester naliet te doen wat hij moest doen en Mieke die iets verkeerds had gezegd. Tijdens dat gesprek voelde ik de gewenning de benen nemen.
Dezelfde dag dronk ik een kopje thee met Clara. We kwamen het gesprek niet in en ik viel in slaap. Na die dag wilde het wennen niet meer dichterbij komen.
Tot in der eeuwigheid geen weltevredenheid.
Dat staat er zomaar en ik schrik ervan. 

De 50-plusser die binnen is... of de ongrijpbare 50-plusser die zijn 50 plus-zijn ontkent
Mis ik een variant?
Of ben ik typisch in mijn tijd? 
Een postmoderne 50-er die niet gelooft in de gemeenschappelijke deler. 
Mijn tijd niet kan pakken. 
De eeuwige zoeker, die zoekt en nooit vindt. 
Wiebelende drager van onrust op zoek naar rust en geborgenheid..
en ruimte ..