Verlost door bloed

Opgegroeid in een agrarische omgeving raakte ik als jong kereltje al heel vroeg vertrouwd met het slachten van dieren. Ik stond er met m'n ogen boven op toen de slager achter het boerderijtje van m'n opa met een slagpen over de kop van het beest het varken doodde. M'n grootouders liepen af en aan om met bakken het kostbare bloed op te vangen. Later op de grote tafel van de keuken lag de rest van het varken. Ik vond het maar een enge bedoening en ik kon er eigenlijk met niemand over praten.
Onze overbuurman was ook boer en slachtte zo'n stuk of tien kippen nadat hij hen eerst de kop afgeslagen had met een bijltje. De onthoofde kippen fladderden, nadat zij het loodje hadden gelegd, nog een paar meter verder. Al met al een bizarre wereld waar de dood van dieren de meest gewone zaak van de wereld was.
Toen ik een jaar of elf was ontdekte ik in ons huis twee monumentale banden met vele tientallen gravures over de heldendood van honderden martelaren die om het leven werden gebracht terwille van hun christelijke belijdenis. Vol ontzag huiverde ik met heilige eerbied over zoveel heldenmoed.

Gisteren ving ik nog een paar t.v. beelden op van de keuringsdienst van waren over de herkomst van onze leverpastei en bij de varkensslager wendde ik snel m'n blikken af om geen getuige te zijn van 's varkens laatste levenseind. Bij safari uitzendingen loop ik meestal snel weg wanneer leeuwen of andere grote katachtigen hun prooi bespringen. Ik ben geen vegetariër en soms voelt dat wel eens een beetje hypocriet aan.

In die paar duizend jaren uit de wordingsgeschiedenis van het volk Israël zijn op Gods gebod vele honderdduizenden dieren geslacht tijdens de offerdiensten in de tabernakel en later in de voorhof bij de tempel. Al die dierenoffers waren een heenwijzing naar het laatste Lam dat geslacht zou worden, Anno Domini 33.

Ik heb net het nieuwste boek gelezen van Ted Dekker, samen met Tosca Lee "Verboden", het eerste deel van The Book of Mortals. Een bloedstollende sf-roman waarin verhaald wordt hoe vijfhonderd jaar geleden tijdens een laatste wereldoorlog de bevolking gedecimeerd werd tot één miljard mensen. Uit deze periode van chaos waren er alchemisten die de genen van de overgebleven mensheid wisten te manipuleren met het elimineren van alle emoties rond hartstocht om de toekomende wereld te vrijwaren van haar totale vernietiging. Alleen de emotie "angst" bleef overeind. In wezen leefden de mensen in een schijnwereld waar geen ruimte meer was voor oprechte menselijke liefde. De wereld werd bestuurd door een soeverein met de hoogste uitvoerende macht. Vanuit de orde van de Bewaarders werd een flacon van het oorspronkelijke menselijke bloed naar buiten gesmokkeld, genoeg voor vijf personen om, als het ware, tot leven te worden gewekt. De lijn van het boek ontwikkelt zich in een soort science fiction scenario dat de enige hoop voor de toekomende mensheid daarin bestaat dat zij door bloed wordt verlost.

Enkele decennia geleden was er een protestantse theoloog, professor Smits, die over het bloed van Christus laatdunkend opmerkte: "Geef mijn portie maar aan Fikkie". Echter, de toekomst van de mensheid staat op het spel en volgens het bijbels getuigenis, kan zij slechts nog verlost worden dank zij het verzoenende bloed van Christus. Een zekere huiver overvalt me wanneer ik tot de diepte probeer door te dringen van dit ontzagwekkende offer, dat de Here Jezus bracht om jou en mij tot leven te wekken. Vanuit het bijbels getuigenis is er buiten dit offerbloed geen enkele remedie om ons van onze zonden te verlossen. Wanneer je onbevooroordeeld het nieuwe testament bestudeert, zul je diep onder de indruk komen van deze geweldige escape die God aan ons heeft voorgesteld.