De "goede" buurman

Over een periode van meer dan drie jaren komen we met drie buurmannen één maal in de week bij elkaar: Gert, Guus (gefingeerde namen) en Willem Anne. We wonen in een straal van honderdvijftig meter naast en tegenover elkaar. Gert is vijfenzestig jaar oud; Guus is midden vijftig en ikzelf ben bijna 72 jaar oud. We zijn alle drie getrouwd. Wanneer we elkaar ontmoeten houden we ons stipt aan de voorgenomen tijd van één uur; dan wordt ons samenzijn voor geen van de deelnemers als een belasting ervaren. Een elk van ons sluit de ontmoeting af met een kort gebed van enkele seconden waarbij we soms ook gedetailleerd voor elkaar bidden. Het leuke is dat je eens per week een ontmoetingsplek hebt dat je je leven met elkaar deelt. Ikzelf fungeer als informele gespreksleider. We proberen ook niet elkaar te corrigeren, en, of te verbeteren. We fungeren naar elkaar toe hooguit als spiegel en stellen soms een vraag om te begrijpen naar elkaars motieven en handelingen.

Guus gaat volgende week met z'n vrouw voor een tiendaags bezoek naar Haïti.
Daarnaast gaan ze samen ook bijna elk jaar wel een keer naar Afrika. Binnen het kader van een grote christelijke organisatie hebben ze zo'n tien kinderen geadopteerd en, voor zover mogelijk, ontmoeten ze deze kinderen tijdens die jaarlijkse outreach.Ik vroeg Gert of hij dan ook elke dag voor die kinderen bidt en mijn vraag beantwoordde hij bevestigend.

Met een dankbaar hart realiseerde ik me hoe bevoorrecht ik ben dat een "goede" buurman zo dicht naast me woont. Hun goede werken etaleren ze niet. Ze lopen er nooit mee te koop. Ikzelf heb nog wel eens de neiging om m'n onzelfzuchtige daden bekend te maken. Geloven doe je niet in je eentje. Een ieder van ons heeft het nodig om op te trekken met christenen die je op de een of andere manier bezielen op dezelfde wijze zoals jij af en toe voor die ander tot een zegen mag zijn.