De jongen die in de hemel was

Behalve een paar hobbies die ik onderhoud, lijd ik ook aan een leesverslaving.
Toen ik nog vrijgezel was, legde ik de helft van m'n zuurverdiende geld in de week om boeken te kopen. In de zestiger jaren was ik in opleiding voor groepsleider in Heemstede en er bestond voor mij geen prettiger tijdsbesteding dan om tijdens m'n vrije tijd één van de boekantiquariaten in Haarlem te bezoeken. Nu m'n vrouw en ik beiden gepensioneerd zijn, moet ik m'n passie beteugelen en koop af en toe een boek wanneer ik een kadobon heb gekregen. Ik had nog een kadobon van m'n ontvangen kerstpakket en deze week kocht ik in de christelijke boekhandel een boek waar de laatste maanden veel reclame voor werd gemaakt. "De jongen die in de hemel was", geschreven door Todd Burpo.

Mijn vrouw en ik konden er allebei intens van genieten, het verhaal van een bijna vier jarig jongentje, die ternauwernood de gevolgen van een geperforeerde blindedarm overleefde. Over een periode van twee jaren vertelde hij z'n vader, die predikant is, bij tussenpozen wat hij meemaakte toen hij zo ernstig ziek was.
Geruime tijd balanceerde hij op het randje van de dood en tijdens sommige momenten zag hij Jezus en God, ontmoette z'n ouder zusje, die hij nooit gekend had. Steeds bij flarden kwamen na z'n herstel de verhalen los en z'n vader zag er nauwlettend op toe dat hem geen dingen in de mond werden gelegd en een vrucht was van kinderlijke verbeelding. Hij had nooit geweten dat z'n moeder, voor dat hij geboren werd, een miskraam had gehad, een verdriet wat de moeder amper verwerkt had.
Wanneer z'n vader preken moest tijdens een uitvaartdienst, was het knulletje hevig bezorgd wie er dood was gegaan en of de overledene wel de Here Jezus kende, anders kon je niet in de hemel komen. Colton ontmoette zijn overgrootvader en oom Pop. Het is een relaas van een ontwapenende eerlijkheid en onopgesmukt verteld.

En nu heb ik m'n toevlucht genomen tot een tweede boek van Karen Kingsbury: "Vergeet mij niet". Ruim driehonderd bladzijden en de eerste honderd bladzijden heb ik er al op zitten. Een echte tranentrekker en ik zie er een beetje tegen op om me door alle emoties van de resterende tweehonderd bladzijden te worstelen. Een vorige roman die ik van deze schrijfster las, liep gelukkig goed af. Maar soms is het lezen van romans een ware beproeving omdat de hoofdpersonen zoveel domme dingen doen en als argeloze lezer onderga je het lot om daarin betrokken te worden.

Zo net heb ik m'n kleindochter van acht naar Scouting gebracht en tussen de bedrijven door zal het me best lukken om gedurende het weekend het boek van Karen Kingsbury uit te lezen. Volgende week mogen Gisa en ik een hele week zorgen voor m'n kleinzoon van twee, terwijl de ouders een midweek met vakantie zijn. Wat is het leven toch opwindend wanneer je de fase hebt bereikt om opa en oma te zijn.