Auw. Het oordeel heeft weerhaken

Aan de voorkant van het huis willen ze naar binnen en dan door naar de tuin. Ze heeft ze niet binnengelaten. Het is al de zoveelste poging. Diverse briefwisselingen zijn eraan voorafgegaan. Ook de plaatselijke krant schrijft erover. Het begint meer en meer op een klucht te lijken. Tijdens haar dagelijkse tocht met de broodkar spreken mensen haar erover aan. Belachelijk vind men de stugge ambtelijke houding van de gemeente. Ze doet toch niemand kwaad. Laten ze zich met belangrijker zaken bezig houden, dan met een vrouw en haar tuinhuisje. Haar 'hut van inspiratie'.

Tijdens die tochten, waarbij ze met een bakfiets brood en koek bezorgt, zijn er vaak nieuwsgierigen die haar staande houden. Ze vertelt graag over de hele geschiedenis. Over de brieven en de ambtenaren die langs komen. Men moedigt haar aan niet op te geven. 'Laat ze vooral niet binnen, jaag ze van het erf'.
Ze is een aparte binnen het dorp. Ze heeft lang grijs haar, dat los over de schouders hangt. Meestal draagt ze een donkerrode fluwelen jas, een soort monnikspij en zo berijdt ze de bakfiets. Ze straalt plezier uit en heeft een uitbundig temperament, de dorpers vreemd. Ze zingt vaak terwijl ze rustig voorttrapt. Eens declameerde ze midden op het dorpsplein. Ze stond daarbij op de bak van haar fiets.
Men vindt haar een vreemde. Apart. Ze stoot af en trekt aan.

Het begint een beetje te lijken op de manier waarop pitbulls zich ergens in vastbijten. Ze laten niet los voor ze hebben wat ze hebben willen.
Zij wil niet toegeven. Eigenlijk heeft ze gewoon lol aan de hele geschiedenis. Ze is benieuwd naar het verloop van het spel en maakt er graag een schouwspel van. De buurt stimuleert haar. De krant doet er een schepje bovenop, door op licht spottende toon de gebeurtenissen te beschrijven.
De gemeente daarentegen, vindt dat ze in haar recht staat. Zonder vergunning geen tuinhuisje. Dat geldt voor iedere burger, dus ook voor haar. Of ze nu gedichten schrijft en op alternatieve wijze brood bezorgt, maakt geen verschil. Toen de krant melding maakte van de zaak, raakten de ambtenaren geïrriteerd. Ze zijn daardoor eens te meer vastbesloten recht en wet te laten zegevieren.

Uiteindelijk worden een ambtenaar en een gemeentewerker naar haar gestuurd, met de opdracht het tuinhuisje af te breken. Ze hebben aangebeld en zijn met haar in discussie geraakt. De op sensatie beluste buurtgenoten kijken op afstand naar het schouwspel. Zij heeft de gave op theatrale wijze haar standpunt te verduidelijken. Met haar hele lijf brengt ze beweging in woorden. De mannetjes van de gemeente staan er wat armetierig bij.
Uiteindelijk druipen ze af. Druk met elkaar in gesprek lopen de ambtenaren de straat uit en gaandeweg rechten ze de gebogen schouders.
Ze is een alerte vrouw. De hele kwestie heeft haar nog oplettender gemaakt en gealarmeerd door het oprichten van de houding, houdt ze huis en erf nauwlettend in de gaten. Na een tijdje ziet ze door het kanaaltje dat aan haar erf grenst, een boot naderen. Ze schat de situatie direct op juiste waarde, geeft een zwengel aan gevoelens van rechtvaardigheid en woede en grijpt een bezem. Over de heg roept ze de buurtgenoten ten tonele en rent naar het water. En plein public duwt ze de boot met bezem van de kant. Ze doet dit met zo'n kracht dat een gulp water de boot instroomt. De boot gaat scheef hangen, verliest evenwicht en onder grote hilariteit vallen de gemeentewerkers in het water. De dag daarop doet de krant er verslag van: 'De klucht rond de hut van inspiratie'. Aflevering: 'afdruipende ambtenaren'.

Echter, op dramatische wijze neemt de hele geschiedenis een wending. Niet lang daarna start één van de laatste bedrijven.
Als een ontnuchterende stortregen verspreidt zich het gerucht onder de dorpers dat de beide gemeentewerkers ernstig ziek zijn geworden na hun val in het water. Heeft men het eerst nog over 'watjes' en 'koudjes vatten', snel maakt dit plaats voor verwarrende gevoelens. Beide mannen zijn overgebracht naar een speciale afdeling van het AMC. Uiteindelijk blijkt dat ze de ziekte van Weil hebben opgelopen. De rattenziekte, die voorkomt in water waar ratten zwemmen. Eén van de gezagsgetrouwen moet zijn ijver voor wet en recht met de dood bekopen. Toeschouwers en spelers blijven verbijsterd achter.

Ze is een uitgestotene. Het dorp praat niet meer met haar. De broodkar staat onbereden naast het huis. Brood en koek bezorgt hij niet meer. Het lijkt of alles aan haar besmet is.
Vroeger wist men wel raad met vrouwen die onverwacht ziekte en dood ronddeelden: de dood aan de heks. De tegenwoordig tijd laat slechts ruimte voor doodzwijgen.

Als laatste pakt ze de broodkar in. Niet met koek en brood. Ze pakt een paar spullen en vertrekt. Niemand heeft haar ooit teruggezien.
Als de buren uiteindelijk verward, beschaamd en nieuwsgierig over de heg blikken, zien ze daar de overblijfselen van de hut van inspiratie.
Niets staat meer overeind.
Het lijkt of iemand met grote kracht de hut heeft versplinterd.