Sinds ik christen ben, ben ik zoekende

Al een paar jaren volg ik dagelijks op internet het "christelijk informatie platform".
Zo blijf je enigszins op de hoogte van alle hot items waarbinnen we in ons christelijke wereldje vertrouwd mee zijn geraakt. De meeste items scroll ik heel snel door om te voorkomen dat je een halve dag achter je internet zit. Maar vanmiddag zag ik een hoofdartikel, waarvan de titel me triggerde: "Sinds ik christen ben, ben ik zoekende".

In één zin wordt zoveel tot uitdrukking gebracht, waar we vaak weinig bij stil staan. Zowel in het oude testament, en nog meer in het nieuwe testament worden de lezers uitgedaagd tot keuzes. Gedurende een periode van ruim 55 jaar ben ik door en door vertrouwd geraakt met het gedachtengoed van de evangelische beweging, in de ruimste zin van het woord. "Kiezen" is daar één van de kernwoorden om God te leren kennen. Binnen het reformatorische gedachtengoed liggen de accenten enigszins anders, maar wanneer puntje bij paaltje komt zijn de overeenkomsten veel groter dan de verschillen.
Ik ben er achter gekomen dat "zoeken" een integraal deel van onze persoonlijkheid uitmaakt. Er gaat praktisch geen dag voorbij of ik ben op de een of ander manier wel "zoekende". In mijn geval zijn de meeste van die deelaspecten wél aan God (en zijn dienst) gerelateerd.

Vroeger was ik er me nooit zo van bewust dat het dienen van God zoveel met lichamelijkheid te maken heeft. Fysiek wil ik graag beleven wat het kennen van God met me doet en wat er binnen onze hersencircuits plaats vindt, komt veelal via ons lichaam tot uitdrukking: alle mogelijke gradaties van welbevinden. Wanneer ik het heel simpel vertaal, zou ik de Jezus, zoals we Hem uit de evangelieën hebben leren kennen een hug willen geven, en dan wil ik blijven voelen dat Hij mij stevig vast houdt. Af en toe maak ik mooie dingen mee, wat je kunt scharen onder de "intimiteit met God". Of zoals een oud lied het zo mooi tot uitdrukking brengt: "Gods verborgen omgang vinden zielen waar z'n vrees in woont; 't heilgeheim wordt aan zijn vrienden, naar z'n vreê-verbond getoond."

Het dienen van God zou je wel kunnen vergelijken met een huwelijksrelatie.
Wanneer je het huwelijksbootje ingaat, dan denk je dat je de mooiste periode van jouw leven binnen komt. In zekere zin is dat ook wel zo, maar wanneer je enkele decennia met elkaar verbonden bent, kom je tot de ontdekking, dat je - mede dankzij je huwelijk - zovéél en nog steeds aan het veranderen bent. In relatie met m'n partner verander ik nog steeds. Dat geldt voor de partner net zo.
Liefde neemt de plaats in van "verliefdheid". Trouwen is een werkwoord geworden. De ervaring in de gemeenschap met God overstijgt alle dierbare religieuze gevoelens. "Zeker weten" krijgt een stevig fundament in je leven en tegelijk realiseer je je bijna dagelijks, dat je Hem hartstochtelijk moet blijven zoeken. Daarvoor heb je nodig, de relatie met mede-christenen, broers, zusters en familieleden; je verdiepen in de 66 boeken van de bijbel en het je eigen maken van bepaalde gebedsvormen.

"Heer, ik zoek U met heel mijn hart". Ik realiseer me dat dát de grondhouding van m'n leven is geworden en daar ben ik God hartelijk dankbaar.