"De dood" heeft veel gezichten

Hoogst zelden zoek ik begraafplaatsen op.
Alleen tijdens m'n vakantie-tijd maak ik daarop een uitzondering.
Vandaag, zes oktober, kwamen we aan in Florac, een prachtig frans stadje,
ingeklemd tussen hoge bergen.
Onze standplaats voor camperaars grensde aan de begraafplaats:
een echte authentieke franse begraafplaats, zo verschillend met wat we in
Nederland gewend zijn.
Net als het stadje zelf, is het kerkhof opgedeeld in meerdere gelaagdheden.
Stenen trappetjes omhoog en omlaag.
Knerpend trek ik het ijzeren toegangshek open.
Op elk graf staan meestal meerdere crucifixen, het lijdende gelaat van Jezus.
En dan een verscheidenheid van herdenkingsteksten in steen, die losjes
op de graven staan met daartussendoor echte- of kunstbloemen.
Zoveel mogelijk liggen echtparen, gezinnen en families bij elkaar. Het zijn
échte familie-begraafplaatsen. Hier en daar wat engelen-beelden of een
beeltenis van Maria van Lourdes.
Wat me het meest frappeerde waren de vele foto's van de geliefden
die het land van levenden achter zich lieten, stevig verankerd in de
stenen zerken.
Een autocoureur die slechts 47 jaar oud werd.
Een jongentje van een jaar of twaalf, tezamen met z'n ouders in betere tijden.
Jeugdfoto's van hier en daar een mooie vrouw.
Statige opnames van oudere heren terwijl ik probeer de gezichten te
doorgronden.
Op een graf groeit een wijnrank en ik verstout me daarvan enkele druiven te
snaaien.
Ik was verheugd toen ik een tekst tegen kwam, waar Jezus over zich zelf zegt:
"Ik ben de weg, de waarheid en het leven".
Ik kwam bij het graf van een jonge soldaat die z'n leven gaf in de Algerijnse
vrijheidsstrijd. De weken daarvoor had ik net het boek van Geert Mak gelezen:
"In Europa", die op sobere wijze verhaald van de vele tientallen millioenen
soldaten die gedurende de laatste honderd jaar in ons continent sneuvelden.
In meerdere franse stadjes zag ik de gedenktekens van de oorlogen 1914-1918
en 1940-1945 en de namen van de franse soldaten.
Maar op dit sobere kerkhof in Florac kwam ik oog in oog te staan met tientallen
geliefden, die hun plek op aarde verlaten hadden.
De dag daarvoor hadden Gisa en ik nog een reusachtige cathedraal in Albi
bezocht. Tijdens ons leven hadden we nog nooit zo'n indrukwekkende cathedraal gezien. De tientallen hoge meters muren, gewelven en plafonds waren gedecoreerd met de mooiste schilderingen.
Wat het meeste indruk op me maakte, was een reusachtige schildering
van geslachtsloze naakten, ter rechterzijde van de Engel: hen die het gehaald
hadden en ter linkerzijde, de verdoemden met verwrongen gezichten. En onder het geheel van de schildering: het helle- en vagevuur, een beetje a la
Jeroen Bosch.
Bijna vijf weken vakantie terwijl we heel wat r.k. kerken bezochten en ons verbonden voelden met het geloof van vele eeuwen door christenen beleden.
zij het soms op andersoortige wijze dan wij als protestanten gewend zijn.
"Zalig de doden, die in de Here sterven".