Vakantie perikelen

Wanneer ik schrijf.... "Overmorgen is het 1 oktober.
De 10e september vertrokken we richting Frankrijk.
Zonder overdrijven hebben we drie weken mooi weer gehad en in die tijd
zo'n tien campings aangedaan.
Vanmorgen zijn we aangekomen in Delta de Lebra, zo'n tweehonderd
kilometer ten zuiden van Barcelona; een prachtig deltagebied even groot
als het eiland Texel.
We hebben ons gestationeerd op een camperplaats, zo'n honderd meter
van de middellandse zee.
De temperaturen schommelen tussen de 25 en 30 graden.
En ook het zeewater is constant op een temperatuur van zo'n 25 graden.
Wat een lol beleven we er aan om steeds weer in die grote golven te springen.
Op m'n fiets verkende ik de omgeving en kwam na zo'n zeven kilometer aan
bij het dorpje El Poblenau del Detta.
Hoewel het zondagmorgen was, was er tegenover de kerk een gezellig
marktje. Ik heb anderhalf pond Reine de Claude; 1 kilogram bananen en
1 kilogram tomaten en een reusachtig zoete meloen gekocht en dat alles
voor 4 euro en 43 cent.
Die zondag hielden we samen een fruitdag en gesmuld hebben we !!
Het gaat me eindelijk lukken m'n gebruikelijke onrust achter me te laten..
Het gaat bij ons namelijk zo: het ene jaar maakt Gisa de dienst uit waar
we naar toe gaan met vakantie; het daaropvolgende jaar doe ik dat.
Dit jaar is het mijn beurt.
Voor en tijdens de vakantie ben ik zeker wel veertig volle uren bezig geweest
om de mooiste plekjes uit de reisgidsen op te zoeken.
Obsessief volg ik op buienradar de veertiendaagse weerprognose om te
weten waar de zon schijnt en waar het lekker warm is.
En soms word ik moe van mezelf.
Ondanks m'n onhandige gedrevenheid maken we samen best veel plezier
en we voelen ons allebehalve oud.
Ik had wat meer gehoopt tijd voor mezelf te vinden
om met regelmaat het lijntje naar Boven te gooien
en ik moet toegeven dat daar weinig van terecht gekomen is.
Maar we houden af en toe met z'n beidjes wel heel goede gesprekken.
Een enkele keer ruzie en dan was God ook weer genadig dat de lucht
tussen ons weer helemaal op klaarde.
We kunnen samen de meest intieme dingen benoemen en ik ervaar
een sterk gevoel van vriendschap wat al bijna een halve eeuw heeft
stand gehouden.
We hebben nog zo'n twee weken te gaan.
Het is nu half elf 's avonds. Gisa zit buiten een spannend boek te lezen
en ik heb me in onze camper terug getrokken om m'n blog te schrijven.
Ondanks dat ik deze weken niet zoveel met God bezig geweest ben
ervaar ik wel een sterk gevoel van dankbaarheid dat deze machtige
drieënige God op een onzegbare manier heel veel van me houdt.
Ik leg me er bij neer dat ik dat nooit helemaal zal begrijpen; tenminste
niet tijdens dit leven.
Het is me nog gelukt om in de achterliggende vakantieweken het boek
van Geert Mak te lezen "In Europa", een boeiende documentaire van
zo'n elfhonderd bladzijden over de laatste honderd jaar Europese geschiedenis.
Mijn geest is nog bezig om alles wat ik las, een plek te geven.
Soms, tijdens het lezen, las ik Gisa een stukje voor.
Met regelmaat was ik vervuld van een gevoel van ontzetting
over de gruwelijke dingen die in dit Europese continent hebben plaats gevonden.
Tegen deze achtergrond verbleken alle kleine privé-zorgjes, die ik af en toe
koester.
Mahalia Jackson zong: "He's got the whole wide world in his mighty hand".
Ondanks alle stormen die over de wereld razen, kan ik met dit verrukkelijke
inzicht het leven aan.