Een zootje katholieken en protestanten

Een zootje katholieken, remonstranten en protestanten in de bergen

Samen met een remonstrant en een katholiek loop ik met een plastic zak door het bos. We sprokkelen. Voor het vuur. De katholiek is een oud vrouwtje. De lange takken binden we op haar rug. Ze is het sprokkelvrouwtje, dat gebukt gaat onder een lading takken.
Op sprokkelen in deze combi rust blijkbaar geen zegen. Na een uurtje pogingen ondernemen de haard te laten branden, met hulp van de remonstrantse pastor en een katholieke koorzanger van het bisdom van Breda, slaan weldra flarden rook onder de rand van de schoorsteenmantel door en zetten het vertrek in schimmige nevelen en hoesterige dampen. Het zootje Franciscanen vlucht naar buiten.

In het bos aan de overkant van het pad is een cafe. Samen met ons pelgrimsonderdak, de enige gebouwen in het grote bos.
Met de katholiek spotter ga ik op pad naar het cafe om drank in te slaan. Katholieken zijn goed in drank -dat wil ik ook leren-
In het cafe schenken ze wijn uit jerrycans in plastic flessen. Het bier zit in blikken. We mogen drank proeven. Sterk spul. Ik moet ervan hoesten. De spotter slaat op mijn rug.
Even later wankelen we onder het gewicht van een gevulde zak over het smalle bospaadje terug.
Het belooft een vrolijke avond te worden.
En dat wordt het. Als de katholieke koorzanger van het bisdom van Breda, op wil staan mislukt dat grandioos. Hij komt niet in de benen. De remonstrantse sprokkelaar reikt hem de hand. Ook ik, als protestant, doe een handreiking. Met elkaar hebben we zoveel kracht dat de koorzanger doorschiet tegen een tafeltje met glaswerk gevuld met wijn. Het tafeltje wankelt en kiept tegen de grond. De koorzanger rolt erbovenop. Glazen stuiteren en vallen in scherven. Drank spat in het rond.
Even later zwalkt de koorzanger van het bisdom van Breda naar zijn bed. De remonstrant veegt de scherven bijeen. De katholieke spotter en ik schenken nog eens in.

-De Heer is mijn herder
Hij waakt voor mijn ziel
Hij brengt mij op wegen
van goedheid en zegen
Hij schraagt me als ik wankel
Hij draagt me als ik val-
midden in de bergen zingen remonstranten, katholieken en protestanten met overgave en in harmonie liederen.

Mijn katholieke kamergenoot snurkt. Het geluid dendert mijn oren binnen. Dringt dwars door de poriën van de hoorstoppers van de Hema mijn oor binnen en stort zich met overgave op hamer en aambeeld. Slapen is een onmogelijke opgave.
Mijn bed lijkt op de helling te staan van een berg. De dekens glijden met regelmaat naar de afgrond een eenmaal stort ik ter aarde.
Maar na een doorwaakte nacht sta ik op om samen met mijn katholieke, remonstrantse en protestantse lotgenoten de voettocht voort te zetten.

Opeens valt in een gesprek het woord -genade-
De remonstrant vertelt over genade in haar leven.
-en toen trouwde mijn dochter in de kerk waar ze is gedoopt. Ik had daar helemaal niet op gerekend. Het gebeurde en voelde als genade- Ze slikt iets weg.
De katholieke spotter zegt: -2 maanden liep ik als pelgrim. Toen belde mijn zoon. Hij wilde de laatste week graag meelopen. Dat voelt als genade. Ik had er geen invloed op. Het gebeurde- Hij is ontroert.
Genade lijkt op een wonder. Van boven. Het voltrekt zich. Je staat erbij, kijkt ernaar en wordt geraakt.

En soms overkomt het jezelf -zomaar-

Samen onderweg. Katholieken, remonstranten en protestanten.
En opeens gaat dat zomaar samen.
Een wonder.
Genade