Ik begin met de zoenpartij.
Er gebeurde nog meer enerverends, daarover strax. Het zoenen maakte de meeste indruk.
Opeens kwam ik ze tegen. Zomaar midden in de bergen. Ik had het helemaal niet verwacht en was erg verrast. Een groepje dames, zwart met wit. Ze stonden in de wei, gewoon in de open lucht. Dikke vlezige lippen, dat viel gelijk op.
Ik herkende ze direct. Het waren echte Groninger blaarkoppen. Die zie je niet vaak. Zelfs niet in Groningen. Daar lopen ze niet meer. Ze staan of liggen veilig binnen in een schuur. Natje en droogje bij de hand.
Hier in de Italiaanse bergen lopen ze buiten. Ze leken erg gelukkig. Maar over koeiengeluk ga ik geen mening hebben. Daar heb ik het recht helemaal niet toe -als balkonbewoner-
Toen ik riep: -Bertha, Clara, Coba- kwamen ze op me af. Nieuwsgierig als echte vrouwen. Ik leunde over het hekje om Clara even te kroelen en toen gebeurde het.
Ze zoende me. Vol op de mond. Nat met volle dikke lippen en een tong, daar is de mijne nix bij. -Soms lebberen ze daarmee de restanten uit eigen neus, maar dat terzijde-
Met die tong haalde Clara uit en zoende me. In een reflex schoot ik terug. Nat en verbaasd. Overrompeld, een beetje kwijlerig over mijn gezicht.
Maar gekust! Zomaar! Door Clara, de schat!
Mijn dag kan niet meer stuk.
En dat was maar goed ook.
Want daarna stortte ik in de herhaling van het verdwalen. Heftig, verschrikkelijk. Doodlopende paadjes overwoekerd door dorens en distels. Au! En weer de rivier. Ik moest erover of terug. Erover lukte nauwelijks, terug lukte helemaal niet. Toen ik uiteindelijk over de rivier was, ternauwernood overeind gebleven, zat ik fout. Verschrikkelijk fout. Terug bij het dorp waar ik begon, 3 uur geleden. Ik zou bijna in paniek raken en toen was daar de Italiaanse familie. Ik mocht mee eten, het middagmaal. Een heerlijk Italiaanse familie, overweldigend gastvrij. Ik werd in de watten gelegd. Big mama Libera, Papa Evano, zoon Luca en zijn vrouw Fedorra met dochtertje Maria. Ik was erg onder de indruk.
Als ik niet volledig verdwaald was en een beetje in paniek, was ik ze nooit tegengekomen. Luca en Fedorra brachten me uiteindelijk met de auto weer naar de route. Als afscheid werd ik geknuffeld en gezoend.
Toen ik na uren lopen dodelijk vermoeid aanklopte bij de herberg in Camaldoli was er geen plaats. Met een ongastvrije afstandelijke blik vertelde de juffrouw: Geen plaats, ga maar naar de herberg aan de overkant.
Maar daar was ook geen plaats. De paniek sloeg toen weer een beetje toe. Wat moet ik? Buiten slapen? Een plek claimen in de herberg? In de stal erachter in het hooi? Bij de os en de ezel?
Een stuk terug is een Refugio, zegt een man. Ik loop weer. Terug. Uitgeblust, beetje wanhoop.
De moed is op. Ik houd een auto aan. Twee mannen. Ze brengen me naar de Refugio.
En daar ontmoet ik Karin. Ze is franciscaan en loopt over 2 dagen mee met de groep waar ik ook meeloop! Strax in La Verna.
Hoe bijzonder kan het zijn?
Als er in de herberg een plek was geweest had ik haar niet ontmoet. Nu loop ik morgen met haar op. Ze weet de weg. Niet meer verdwalen! Wat een geruststelling! En vanavond eet ik met haar en Friedrich en Werner pasta en drink wijn.
Uiteindelijk komt het goed. Dat leer ik maar weer!
De dag was goed begonnen, ik ben gekust. Dat scheelt.
